Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 49]

Zangstukjen.

Wat heft ge uw pas ontloken knop,
Beladen met den nachtdaauwdrop,
Lief Roosjen, in de bloemtuin op,

Met zacht en eerbaar blozen?

Wat acht gy 't, als de Zuidewind,
Die u aan 't mosch ontslopen vindt,

Uw malsche wang komt kozen,

Den kus eens trouwen die u mint -

Hy doet het alle rozen.

O, buig uw kruintjen naar den grond,
Ontvliê de kussen van zijn mond,
De dartle, wien gy niet weêrstondt,

Zal weldra u verstooten;

Hoed! hoed u voor zijn ademtocht,
Schoon hy een poosje' u streden mocht,

Heeft hy genoeg genoten,

Hy drijft uw blaadren door de locht,

Van waas en gloed verschoten.

[p. 50]

 

Ach, eer en trots zijn dan geknot,

 

En dal en heuvelen ten spot,

 

Mort gy al zwervend tegen 't lot,

 

Dat u tot ramp moest doemen:

 

De Herdersknaap, die u ontmoet

 

Gunt u geen plaats zelfs aan zijn hoed,

 

By de andre lentebloemen;

 

En spaart u zijn gezoolde voet,

 

Gy moogt zijn deernis roemen.

1833.