Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 475]

[952] Terra incognita^(aant.)

Gij staat aan elke plaats in mij voldongen.
Ik ben u blijven volgen op de voet.
Niets wat ons van elkander raken doet
dan tijdsverloop, tot ommezien bedwongen.

Ik heb mij zo ver aan u opgedrongen,
dat gij onwillekeurig mee gaan moet.
Over hoogvlakten en voorbij landtongen
werd gij uw eigen kronkelende stoet.

Een karavaan trekt om de aarde heen
en krijgt haar wegen op de wereldkaart,
diep in het lege nog een stippellijn.

Schimmen en evenbeelden lichten na,
door reizigers tot raadselen verklaard
en overlevering van lieverlee.