Gedichten. Deel 1. Teksten

[839] Vroegkerk^(aant.)

De sneeuw voedt het plafond met wit,
dat ook bij de oogappels zit
van de bezoekers.
Er is een rust van wet en wonder.
Tot boven toe en onder
de vloer langs in de verste hoeken
begeeft het licht zich als een hal.
Het spreken krijgt een blanke schal.
Wij zijn iets groter dan gewoonlijk,
want iedereen is zo persoonlijk,
dat hij zich aan de ander meet
en hem terstond vergeet
om op te gaan in het geheel,
waarmee hetzelfde evenveel
voldoende blijft voor elk,
die zit te wachten op de melk.