Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 404]

[833] Nevelheim^(aant.)

Er woonde liefde diep bij u in huis.
De jaren maken hoeken in een mens,
zodat hij eenmaal komt te staan ergens
op een van God verlaten wegenkruis,

waar hij geen richting weet. Hij is abuis.
Eenzaam en leeg, zonder enig agens,
bekruipt hem daar de fluisterende wens:
ik ga weer op mijn schreden terug naar huis.

Reeds hebben wind en regen uitgewist
het spoor dat kronkelde door stad en land
en staan de sterren anders dan voorheen.

Maar 's avonds op een landweg in de mist
verrijzen de kastelen aan de kant,
die hij herkent tot op de laatste steen.