Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 195]

[412] Droomschuim^(aant.)

Droomschuim was deze nacht
een gaaf gezicht en warme kleeren.
Wij spraken veel en vlug,
omdat het niet kon duren.

Je was hertrouwd, hij zag
onze intimiteiten.
Hij sloeg zijn oogen neer
zonder verwijten.

Je sloeg op hem geen acht,
herroepelijk bevonden
de oude plattegronden
in vogelvlucht, in vogelvlucht.

Je zei: nu moet ik terug.
Je mantel en haar werden stug.
Toen ben ik wakker geschrokken:
op de scharnieren der eeuwigheid
draaide de tijd
dicht als een deur achter je lokken.