Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 111]

[246] (De wijlen dat zij het verkoos)^(aant.)

De wijlen dat zij het verkoos
zich prijs te geven aan het boos
opzet der zinnen,
om te winnen:
een kind,
een wind,
een sterrenhoos,
lag ik bij haar om te beminnen
dit zoete streven, dit van binnen
verbonden sluiten tegen een,
die met ons twee te samen scheen
in den beginne,
maar die wij mochten onderkennen
en stellen in zich zelve zonder
nog deel te hebben aan het wonder,
dan 'n weinig wederzijdsch geween
als wij opstonden -

o staan binnen elkanders handen
als kostbaarheden, onomwonden
van schaduwen en zonden,
met oogen, die beseffen konden
wat zij stralend verpandden
aan 't nu ontbloeid kamergeheim
dat met uw zoet aanwezig zijn
de dagen door was ingegroeid
aan meubel, deur en raamkozijn
en al wat met u was gemoeid
lag uit zijn sluimering ontboeid
aan uwe voet - o soeverein -
- o schreden uit en tot elkander
in het geluksgebied, waarvan de randen
als water in de wereld stonden,
tot op hun bron gespannen en bezonnen.