Drie singles
Willem-Jan Martin
1. Laatst gebeurde er iets waar volgens mij weinig mensen op hebben zitten wachten: de voorzichtige terugkeer in de Nederlandse hitparade, na jaren van afwezigheid, van de Engelse groep Slade. Vier oude mannen met lelijke doorgezopen koppen, die de ouders van tegenwoordig toebrullen, dat ze hun dochters van de straat moeten houden (Lock Up Your Daughters). Anders... jeweetwel. Op de televisie kijken de heren intussen veelbetekenend naar een aantal piepjonge dames, die door Ad Visser persoonlijk op het podium zijn losgelaten. Alleen drummer Don Powell tuurt strak voor zich uit. Hij heeft, zelfs in playback, zichtbaar moeite om het tempo bij te benen.
Slade maakt al heel lang muziek. Vanaf het begin van de jaren zeventig wordt alle moeite ten slotte beloond en scoren ze in Europa hit na hit. Niet speciaal sterke platen. Slade produceert commerciële rock-and-roll, die het - zoals vaker - meer moet hebben van een paar geintjes (Noddy Holders krijsende zang, de leipe pakken van gitarist Dave Hill) dan van de muziek zelf. Het recept is dan ook snel uitgewerkt en vanaf ongeveer 1975 wordt het steeds stiller rond Slade. Volgens de berichten blijven ze actief, maar resultaten dringen hier niet meer door. Tot nu dan dus ineens Lock Up et cetera, waarmee de klok gewoon weer tien jaar terug wordt gezet. Misschien lukt dat voor een tijdje. In elk geval wordt de muziek van Slade weer gekocht. Maar erg veel kan het niet meer worden. Daarvoor zit er te weinig ontwikkeling in deze herrie.
The Police
2. Op die manier is O Superman van Laurie Anderson, met allerlei elektronische vondsten in begeleiding en weergave van teksten, op zich een verademing. Nadenken, eens flink in de pot roeren en iets proberen, uitstekend. Een beetje in de luie stoel zitten kunnen we altijd later nog. Tegelijk heeft Superman toch ook iets angstaanjagends. Echt opgewekt word ik er niet van. Nu hoeft dat niet per se, altijd maar vrolijk moeten worden van muziek. Treuren is ook toegestaan en soms zelfs heel prettig. In dit geval heeft mijn niet-vrolijkheid echter een speciale reden, en die is dat Laurie zelf door alle elektronica zo'n beetje uit het beeld verdwijnt. Ze zingt wel, maar toch heeft Superman veel van een muzikaal computerprogramma, dat door een eenvoudige druk op de knop wordt uitgevoerd zonder dat er verder nog iemand aan te pas komt. Dames en heren uit de weg, hier is Andersons Muziekmachine!
Volgens mij moeten we ook dié kant niet uit. Nieuwe dingen, prima, maar ik wil wel mensen kunnen horen, mensen met gevoelens en emoties. Als muziek dat niet meer heeft, als de ontwikkelingen die richting uit mochten gaan, houdt het voor mij op en hoop ik morsdood te zijn als in alle huizen de verschrikkelijke muziekmachines zullen worden geïnstalleerd.
3. De leukste single van het moment blijft zo toch Every Little Thing en zovoorts door The Police. Ook hier verandering en ontwikkeling. De mannen hebben het wat doodgespeelde reggae-achtige patroon met de twee gitaren en de drums verlaten en komen hier op de proppen met een nieuwe aanpak, waarbij een piano en ook synthesizers (meestal: een kastje vol elektronica, dat via een toetsenbord kan worden bespeeld) worden gebruikt. Maar intussen blijft Sting wél gewoon het dak van je huis zingen.
Toch moet ook The Police oppassen. Dat ‘iooo, iooo’ bevalt me tenminste niks, dat weten we nu zo onderhand wel. Dus, in de kast ermee, en rustig verder gaan. Dan komt het misschien allemaal toch nog in orde met de muziek.
Auteursrechtelijk beschermd