The She-wits
Vervolg van pagina 12
waarin adviezen staan om zo lekker te eten als je wilt en toch af te vallen, zoals ‘being terribly frank with your mother’, of, voor mensen met ongewoon moeilijke dieetproblemen de laatste wanhopige maatregel ‘that you take your meals with a magazine editor who really and truly understands your work and a hairdresser who wants to try something new and interesting’.
Maar om een onvervalste she-wit te zijn, daarvoor staat er bij Fran Lebowitz iets in de weg en dat is Fran Lebowitz zelf. De thema's uit het sociale leven die ze kiest zijn net iets te tegendraads, de grappen die ze maakt zijn nadrukkelijk in plaats van terloops, de taal en toon die ze gebruikt, hebben net altijd een draai te veel, haar invallen zijn vaak te clever (Kan dat dan? Te clever? Ja, dat kan, denk maar aan die onuitstaanbare klasgenoot van vroeger).
Fran Lebowitz heeft het zich niet makkelijk gemaakt om de puurste she-wit van de Verenigde Staten te worden. Over de auteur staat onder de foto op de flaptekst vermeld: ‘leeft in New York City, waar ze herhaaldelijk grappen maakt ten koste van anderen.’ Dat neemt me dan weer voor haar in, want leedvermaak is een sterk ontwikkelde eigenschap bij mij. Maar de enige keer dat ik haar aardig vind is als ze ergens met zorgelijke zelfkennis schrijft: ‘If I'm recognized, it's always good for a laugh, because, believe you me, in this business unless you have a sense of humor you're dead.’
Het is niet makkelijk om een she-wit te zijn, maar verdorie, waarom hebben wij er zo weinig? Bij al onze bekende columnisten hebben we er eigenlijk maar één rondlopen. Zijn we te slaperig? Of te diepzinnig? Staat het patriarchaat ons in de weg, of zit de eeuwenoude geliefde Europese cultuur ons op de rug, of hangt het toekomstige matriarchaat ons om de nek? Als dat het geval is, is het geen wonder dat we krom blijven lopen.
Auteursrechtelijk beschermd