De blauw geruite kiel
Vijfde jaargang nummer 5
Lioni na de aardbeving
Marjo van Soest
Zo gaat het vaak met grote rampen: een paar dagen staan de kranten er vol van, en dan hoor je een hele tijd niks meer.
Hoe zou het nu bij voorbeeld zijn in Italië, in de buurt van Napels? Ruim twee maanden geleden was daar een grote aardbeving waarbij duizenden mensen het leven verloren. Tienduizenden raakten gewond en vele tienduizenden kwamen zonder huis te zitten.
De Amsterdamse leraar Christoph Hahn ging er in de kerstvakantie heen. Hij gaf er twee weken les aan leerlingen van een soort Mavo, een scuola media heet dat daar. Het plaatsje waar hij was heet Lioni, een bergdorp ten oosten van Napels. Lioni werd door de aardbeving bijna helemaal verwoest. Twee weken na de ramp werd er een noodschool uit de grond gestampt, drie houten barakken voor zo'n honderdtwintig kinderen. Er kwamen ook vier houten keten voor de zieken en gewonden, en voor alle mensen die zich een beetje willen warmen.
Christoph Hahn werkte in Lioni samen met mensen van de Unione Regionale Toscana. Dat is een beetje linkse hulporganisatie waarin alleen vrijwilligers werken. Mensen dus die uit
De meeste huizen in Lioni waren tegen alle voorschriften in met zand gebouwd, in plaats van cement. Daarom stond er na de ramp bijna geen huis meer overeind. In het ‘humoristisch hoekje’ in hun schoolkrant schreven de schoolkinderen van Lioni daarover het volgende stukje:
Een ingestort huis moet voor de rechter komen. Het huis bestaat uit Zand, IJzer en Cement.
‘Zand,’ vraagt de rechter, ‘Waarom ligt het huis in puin?’
‘Vraag het aan het IJzer,’ zegt het Zand.
Het IJzer geeft het antwoord graag door aan het Cement.
‘Waarom moet ik overal de schuld van hebben?’ zegt het Cement verontwaardigd. ‘Ik wás er toch helemaal niet!’
zich zelf komen en niet voor geld werken: studenten, artsen, leraren, verpleegsters. Ze kwamen na de ramp allemaal spontaan aanzetten. Zij waren er het allereerst. Daarna kwam pas de Italiaanse brandweer, toen het Duitse leger, en tenslotte het Italiaanse leger.
Mensen in Lioni moeten nog steeds in een tent wonen
Christoph Hahn ging al eerder helpen bij rampen in Italië. Hij houdt van het land en spreekt vloeiend Italiaans. Dertien jaar geleden was hij na de aardbeving in Sicilië. ‘Je wordt heel triest als je ziet dat de hulpverlening nu nog steeds even slecht is als toen. Er kwamen allemaal spullen die niemand nodig had. Balen kleding, speelgoed. Terwijl de mensen zaten te springen om kachels, douches en barakken. Want toen was het daar al koud, maar nu helemaal. Er ligt sneeuw, en de mensen zitten nog steeds in tenten en kampeerwagens. Er is een tekort aan gasflessen. Ik hoorde dat veel oude mensen en kinderen ziek zijn van de kou.’
Bij Napels ligt een grote basis van de Navo. Je weet wel: die machtige organisatie van vijftien landen, waarin Amerika en Duitsland het meest te zeggen hebben. Christoph vindt het maar gek dat de Navo helemaal geen hulp geboden heeft. ‘De vrijwilligers en de jongens van het Duitse leger hebben nog het hardst gewerkt. Waarom gaan er geen Nederlandse soldaten naartoe?’
Toen hij na de vakantie terugging naar Nederland waren de eigen leraren van de kinderen van Lioni nog niet allemaal teruggekeerd. Hij denkt dat dat ook komt omdat er een aantal kinderen bij de ramp is gestorven. ‘Voor hun is het moeilijk om die kinderen niet meer te zien. Er wordt weinig over gepraat. Maar je merkte aan de kinderen die het overleefden dat ze hun kameraadjes misten. Het waren prima leerlingen, vrolijke kinderen die op z'n tijd ook behoorlijk vervelend konden zijn. Serieus lesgeven stond bij mij niet voorop. Ik dacht: ik maak me zo nuttig mogelijk, en het moet leuk zijn.’
Christoph Hahn vertelde ook nog dat Lioni in een gebied ligt dat vaker door aardbevingen wordt getroffen. ‘Je zou dan verwachten dat men daar rekening mee houdt bij het bouwen van huizen. Maar dat is niet zo. Veel huizen waren tegen alle voorschriften in met zand gebouwd, in plaats van cement. Daarom is het dorp ook zo erg getroffen. In het gebied stond na de ramp nog één gebouw recht overeind. Dat was de leegstaande gevangenis voor terroristen. Een prachtig, solide gebouw dat miljoenen guldens heeft gekost. Dat was wel volgens de voorschriften gebouwd.’
Op deze pagina drukken we stukjes en een tekening af uit een krantje van de schoolkinderen van Lioni. Ze zullen het leuk vinden om post van Nederlandse kinderen te krijgen. Dan hebben ze het gevoel, dat ze niet in de steek gelaten worden. Je kunt ze schrijven in eenvoudig Engels, de kinderen die het krantje maakten zijn dertien, veertien jaar.
Schrijven naar: Agli Allievi Della, Scuola Media, 83047 Lioni (Av) Italië.
Wie meer wil weten: Chr. Hahn, Kerkstraat 151 hs, 1017 GG Amsterdam.
Auteursrechtelijk beschermd
