De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 1

Vergeten.

O! mémoire, es-tu un bienfait du ciel ou un supplice de l'enfer?...
Lamartine. -

Vergeten! zijt ge een bittre spot voor 't wezen,
Dat in zijn trots zich vorst der schepping noemt;
Of moet ge als troost, als weldaad zijn geprezen
Door 't schepsel, tot ellende en dood gedoemd?
Moet hij, als euvel aan 't bestaan verbonden,
U vreezen, of, als balsem voorzijn wonden,
U minnen? Zijt ge voor den sterveling
Een zegen of een heilsvernietiging?

[p. 541]

 

Hij moge u vloeken, die zijn pad met rozen

 

Gezoomd mag zien, die nooit een struikelsteen

 

Daar liggen vond, die nooit een zucht moest loozen,

 

Wien leed noch kommer naakte noch geween,

 

Die door een vriend zich nimmer zag verraden,

 

Die staag in ongelouterd heil mocht baden,

 

Die, wen hij vroolijk om zich henenstaart,

 

Slechts vreugde en vrede en lach en liefde ontwaart!

 

 

 

Mij waart ge zoet, zoo vaak ik mocht vergeten

 

Hoe ook de werklijkheid, met looden voet

 

Mij drukkend, me in het stof heeft neergesmeten,

 

Hoe menigmaal zij d'opgewekten gloed

 

Mij doofde in 't hart, hoe zij mijn jonglingsdroomen

 

Verkleurde, en me een voor een die heeft ontnomen,

 

Hoe zij mijn krachten vaak verlammen deed

 

En me als een ijswind langs de slapen gleed!

 

 

 

Ja 'k dank ze aan u, de rustige oogenblikken

 

Waarin 't verleên niet opdoemt voor mijn geest,

 

Waarin 'k mijn hart niet bang terug voel schrikken

 

Voor beelden die me eens dierbaar zijn geweest,

 

Waarin mijn ziel aan 't zoet begoochlingsrekken

 

Zich klemt en niets haar uit den slaap komt wekken,

 

Waarin geen wanklank 't oor me binnen dringt,

 

Maar vriendlijk nog 't verschiet mij tegenblinkt!

 

 

 

Paarde aan de heugenis van 's levens bloemen

 

Zich de alsem niet van harteleed en graf;

 

Herdacht m'alleen de zaligheid, bij 't noemen

 

Eens dierbren naams, en 't zielsheil dat hij gaf;

 

Bracht iedre schim, waar we in 't verleên op staren,

 

Ons geen verwijt; kon men op 't stof der jaren

 

Een blik terug slaan, zonder dat men daar

 

Naast elke vreugde een droefheid werd gewaar.

 

 

[p. 542]

 

O! dan, ja dun waar' 't heerlijk, na 't vervliegen

 

Van 's levens lentetijd, zich op de zee

 

Dier zoete droomen zacht te laten wiegen!...

 

Maar 't is vergeefs wanneer ik in mijn beê

 

Om enkel blijde erinnering durf vragen;

 

Slechts hij, die 't spoor der eens doorleefde dagen

 

In 't hart niet weder vindt, die al wat vliet

 

Den rug keert on... vergeet, --- slechts hij geniet!

 

 

 

W.E.N. Muskeyn.

Sas-van-Gent, Mei 1870.