De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 1

Uit de Nalatenschap van Prudens Van Duyse.
Onuitgegeven gedicht.

Met dankbaar genoegen ontvangen wij van wege Mevrouw Van Ackere, geboren Maria Doolaeghe, - wier welwillende medewerking aan ons tijdschrift ons zeer aangenaam is - mededeeling van den volgenden diebtbrief, door wijlen Prudens Van Duyse der dichteresse toegestuurd, tijdens hare bekroning in een letterkundigen prijskamp,⁽¹⁾ Het verheugt ons dit onuitgegeven gedicht onzen lezeren te kunnen mededeelen, overtuigd als we zijn dat het Vlaamschlezend pubhek, bij wien Van Duyse's roemrijke naam immer voortleeft, met evenveel belangstelling als wij met die verzen van den onsterfelijken dichter der Vaderlandsche poëzij, den Nazomer, het Klaverblad, en zoo menig ander puikgewrocht onzer litteratuur, zal kennis maken.

Mevrouw Van Ackere, die eene rijke verzameling handschriften van beroemde tijdgenooten bezit, heeft ons ook nog voor den Kunstbode een of meer stukken beloofd, uit de Briefwisseling van wijlen hare kunstvriendin Petronella Moens, Holland's blinde dichteres, waarvan Van Duyse in het onderstaande stuk gewag maakt. Wij hopen deze bijdrage - wellicht vergezeld van eene korte levensschets dier noordnederlandsche schrijfster - in eene volgende aflevering te kunnen geven.

Ziehier thans het gedicht van Van Duyse, waarvan wij natuurlijk liefst de oorspronkelijke spelling hebben geëerbiedigd:

(1) Voor een gedicht op den Kortrijkschen dichter Hofman, een prijskamp waarin ook Van Duyse meêgedongen had.

[p. 276]

Aen mejuvrouw Maria Doolaeghe, te Dixmude.
Waarde Vriendin.

Wat is het schoon en groot van tot zich zelv' te spreken:
‘Ik heb geen vijand, 'k min voor wie ik ben bezweken.
'k Neem deel in haren roem, in hare vreugd en pijn,
De kunst heeft ons vereend: heur heilzon is de mijn.
Naer Voltaire.

Ja, een blijdschapstraentjen droppelt

Uit mijn opgehelderd oog;

Ja, mijn vriendenharte poppelt,

En heft, dankend, zich omhoog.

't Vlaemsch ziet zich niet meer verdringen:

Uitgedelgd is Belgie's hoon.

'k Durf U nog, Maria, zingen;

Want uw ziel bemint mijn' toon.

Prijk, Corinna van de Belgen:

Schiet mijn flauwe dichtstar doof,

Prijk op dichterlijke telgen;

Prijk, omkranst met zegeloof!

Wie kan u den prijs ontwringen

In 't gebied van 't Goede en 't Schoon'?

'k Durf U nog, Maria, zingen;

Want uw ziel bemint mijn' toon.

Driemael hebt gij uitgeblonken

Op het schittrendst eerepad,

Driemael Belgie de eer geschonken,

Die zij nimmer nog bezat.

Thands doet ge ons een traen ontspringen,

En een lachjen wordt uw loon.

't Durf U nog, Maria, zingen;

Want uw hart bemint mijn toon.

[p. 277]

 

De eedle Moens doet gij nog kleven

 

Aan 't ondankbre Belgenland.

 

Zie haer hart u tegenzweven:

 

De oude Blinde drukt uw hand.

 

Wil haer lied me in de ooren dringen?

 

Op haer beurt vlecht ze u een kroon.

 

't Durf u nog, Maria, zingen;

 

Want uw hart bemint mijn' toon.

 

 

 

Maer wat roert mij, maer wal treft mij

 

Hofman's schimme daelt ter neêr!

 

Gansch des Hemels heil beseft gij:

 

In uw loonen loeft hij weêr!

 

Ja, uw vriend verliet Gods kringen,

 

Juicht uw zege toe..... Wat loon!

 

't Durf u nog, Maria, zingen;

 

Want uw hart bemint mijn toon.

 

 

 

Prudens Van Duyse

Dendermonde, 20 November, 1835.