|
| |
| |
| |
[Poëzie]
Gestorven is mijn zusterkijn
Nu zijn haar handjes koud,
Haar lieve lokken blond als goud
Verbergt oen floers van rouw.
Zij zat in held'ren maneschijn
Geen wind bewoog het riet,
Werd droef en stil het voglenlied;
Een traan rolde uit haar oog,
Haar hoofd zeeg op mijn' schouder neêr,
Mij in het diep der ziel;
En wijl haar hand mijn hand ontviel
Verstierf der voglenzang.
| |
| |
| |
I.
Noen, men zegge niet dat op onze aarde
alles goed of beter gaat;
dat men zegen heeft naar deugd en waarde,
Onrecht is er fier ten troon gezeten.
vaak vereerd met 's werelds lof;
wen de deugd, in 't zand ter neêr gesmeten,
krachtloos rondwroet in het stof.
Laffe mannen ziet men juichend feesten,
in fluweel en goud gekleed,
wen zoo menigmaal verheven geesten
moedloos zuchten onder 't leed.
Neen, men zegge niet dat op de wereld
alles is naar recht beschikt:
de ondeugd ziet men vaak met glans bepereld,
wen de brave in tranen slikt.
II.
Doch eens - misschien weldra - genaakt de dag,
waarop dit onrecht zal verdwijnen;
waarop de vrijheidszon, met englenlach,
de kranke Menschheid zal beschijnen.
| |
| |
Dan zal men langer niet voor klinkend goud,
als voor de Godheid, nederknielen;
dan zal de wereld - mankend nu en oud -
zich weêr met jonger kracht bezielen;
Dan zal geen baat, maar nut van 't algemeen,
het doelwit zijn van alle streven;
aan deugd en kunst en wetenschap alleen
zal 't menschdom dan vereering geven.
't Verlossingsuur! reeds rijst voor mijn gezicht
dit tijdvak, schittrend in mijn droomen.
O geest van recht, van vrede- en liefdelicht!
wanneer zult ge eens op aarde komen?
| |
De Vlinder.
(Naak Delamartine.)
Te ontwaken met de lente en sterven met de rozen,
Door zephiers zacht gewiegd te fladdren door de lucht,
Of tusschen 't geurig groen de bloemekens te kozen,
In wisslend zingenot, in wellust en genucht;
Doch immer onvoldaan, in dartle vreugd, te'zweven
Door veld en hof en weî, - ziedaar des vlinders leven,
Hij is het zinnebeeld van 't onvoldaan verlangen,
Den drift die hier beneên aan elke bloem blijft hangen,
Tot hij der aarde ontstijgt en naar den hooge vaart.
| |
| |
| |
Spaansch liefdelied.
- Getoonzet door Willem de Mol.-
Vaster dan de wilde wingerd
Zich in 't woud rond eiken slingert,
Liefje, strengel om mijn' hals,
Uwe blanke, poezlige armen;
Kom dan ook mijn hart verwarmen
Met een zoentje teêr en malsch.
Hebt ge mij dien zoen geschonken,
'k Valle neder liefdedronken
Aan uw wellustvolle borst,
En ik zweer het, bij mijn leven!
'k Zal nooit andren kussen geven
Stierve ik ook van minnendorst...
Stort uw hart niet in de ziele
Golven, nimmer te vernielen,
Van den heetsten liefdevloed?
Borst aan borst en lip aan lippen,
Laat ons zoo den hemel nippen,
Of den eeuwgen helschen gloed.
|
-
voetnoot(1)
- Dit dichtstukje, dat stellig niet van letterkundige verdiensten is ontbloot, is het werk van een' fabriekwerker, een' jongeling die sinds eenige jaren in Frankrijk verblijft, en zich aldaar in zijne ledige uren met de beoefening der vlaamsche poëzie bezig houdt. Wij hebben deze bijdrage, even als nog een paar andere, te danken aan de welwillende bemiddeling van onzen volkslievenden romanschrijver Hendrik Conscience. Wij bedanken den geachten heer inzender van harte, en vinden het zeer loffelijk van zijnent wege, aldus door aanmoedigende belangstelling een opkomend talent, als dat van dien jongen dichter, te bevorderen.
A.J.C.
|
Auteursrechtvrij