De Vlaamsche Kunstbode. Jaargang 1

Internationale muziekfeesten te Rotterdam.
(Bijzondere briefwisseling.)

Rotterdam, 20 juli, 1870.

Waarde Vriend Redacteur,

Vooreerst moet ik u hartelijk geluk wenschen met het stichten van de ‘Vlaamsche Kunstbode.’ - Buiten de Taal-congressen zijn de litterarische tijdschriften wel het voortreffelijkste middel om de zoo wenschelijke verbroedering tusschen Noord- en Zuidnederlandsche letteroefenaren te bevorderen.

Onnoodig u te zeggen, dat ik uw verzoek volgaarne inwillig, en het mij zelfs tot een aangenamen plicht reken, in de mate mijner krachten mede te werken, en u van tijd tot tijd eenig kunstnieuws uit Holland over te brieven.

Ik kan, dunkt mij, niet beter aanvangen dan met een woord over den schitterenden muziekprijskamp, die hier onlangs plaats greep.

Terwijl elders de zoozeer gevreesde oorlogskreet den vredelievenden burger angst on schrik aanjoeg, en alles met dood en vernieling bedreigde, zie, juist op dit oogenblik was het te Rotterdam feest, een echt broederfeest in den vollen zin des woords.

Vroolijke, levenslustige drommen verdrongen elkander in alle stra-

[p. 34]

ten en wijken der stad, die zich in een bevalligen feestdosch had getooid. Duizenden vlaggen wapperden in den lieflijken zonneschijn, die dit prachtig schouwspel in een lichten stratenglans bulde.

Toen ik zoo de joelende menigte volgde, bleef ik eensklaps in verrukking staan..... Daar zag ik de hollandsche naast de belgische vlag als tweeling-zusters naast elkander waaien.

Een zacht windje slingerde beider banen stoeiend door elkander; het was mij als gaven zij elkaar den zusterkus.

In deze gemoedstemming richtte ik verder mijne schreden naar het Park, waar een muziekuitvoering plaats greep, ter eere der verschillende deelnemers aan den zangwedstijd. Hoe aangenaam werd ik ook hier verrast, toen ik, als inleiding tot het uit te voeren programma, het nationaal volkslied der beide broederlanden als uit éénen adem hoorde galmen.

Zouden dergelijke kunstfeesten, dacht ik bij mijzelven, niet bijzonder geschikt zijn, om den hand die ons aan onze zuiderbroeders hecht nog nauwer toe te halen?

En inderdaad, weldra zag ik deze vraag bevestigend beantwoord. -

De Noord-Nederlander, elk weet het, is vooral aan zijnen geboortegrond verkleefd; daarbij is hij van natuur huiselijk: ondanks de enge grenzen van zijn land, komt hij zelden persoonlijk met het buitenland, en zeker al te weinig nog met zijne taalbroeders uit het naburige België, in aanraking. Daarbij heeft de vlaamsche pers steeds in het Noorden weinig toegang kunnen vinden, ter oorzaak van het drukkende dagbladzegel, dat hier pas afgeschaft is; zoodat het wel niet anders kan of de beide volken, ofschoon vereenigd door den band der moedertaal, moesten sedert de betreurenswaardige gebeurtenissen van vroeger, eenigzins van elkander vervreemd zijn gebleven.

Niet zoodra echter zagen onze Rotterdammers, daags vóór den wedstrijd, de gulle, trouwhartige, rondborstige Gentenaars aankomen, of hunne verbroederingszncht ontwaakte en heeft zich sedert geen enkel oogenblik meer verloochend.

Over de werkzaamheden van den prijskamp zelven, hoef ik u niet veel meer te schrijven; daarvan hebben de dagbladen reeds uitvoerig verslag gegeven. Overigens, het gansche zangfeest was puik, en is tot

[p. 35]

elks genoegen afgeloopen. Doch iets was er dat mij minder genoegen deed, namelijk dat, op dit nederlandsch toonfeest, door sommige voorname hollandsche en belgische maatschappijen niets dan fransche en duitsche koren werden gezongen. Zoo iets is zeker niet zeer aanmoedigend voor onze nationale componisten. - Verheugend is het echter te zien dat de weinige kringen die in de moedertaal zongen, zich met roem van hunne taak gekweten, en welverdiende lauweren ingeoogst hebben.

Aan het Amstels mannenkoor, dat met werken van Richard Hol, zijn' talentvollen bestuurder, optrad, werd in zijne afdeeling de eerste, en aan het Willems-Genootschap van Gent met algemeene stemmen de tweede prijs toegekend.

Laatstgenoemde koorkring, onder de kundige leiding van den jeugdigen genialen toondichter Edward Blaas, heeft hier ons aller bewondering opgewekt en den meesten bijval bekomen.

Thans een woordje over het prachtig banket. Vele treffende heildronken werden gebracht, onder anderen door den heer Burgemeester van Rotterdam aan M. Peter Benoit, den wakkeren bevorderaar der nederlandsche toonkunst; aan M. De Vos, bestuurder van de Koninklijke koormaatschappij van Gent; verders door den heer Benoit aan den heer Burgemeester, en aan Richard Hol, enz. Onbeschrijflijk is de geestdrift die er heerschte, terwijl Noord en Zuid aldus door warme toespraken elkander wederkeerig hulde brachten.

De muziekliefhebber moge nu hoog ophalen over het genotvolle van den wedstrijd, de prachtlievende over den luister van Rotterdam's feesten, ieder oprecht Nederlander moet zich met mij verheugen over elke nieuwe toenadering tusschen ons en onze Zuiderbroeders. - Zeker is het, dat weer een stap vooruit gedaan is tot de algeheele verbroedering tusschen Noord- en Zuidnederland.

J. Gerrits.