Fabelen en Vertelsels, door A.L. Barbaz. IIde Deel. Te Amsteldam, by P.J. Uylenbroek, 1801. In gr. 8vo. 93 bl.
Dit twede Deeltje hebben wy met gene mindere goedkeuring dan het eerste gelezen, en durven het alzo ook even gerust, vooral van den kant der zedelykheid, aanpryzen. De Dichter heeft, dit erkent hy zelve, zich in dit vak der Dichtkunde nog niet zeer lang geöefend, en de Treurstyl is zyne meest geliefkoosde schryftrant; met dat al is het vorige van dezen bundel met veel genoegen ontfangen, en wy twyfelen niet of ook nu zal dit het geval zyn, en hy alzo by zyn voornemen volharden, om dit werk van tyd tot tyd te vervolgen, waarmede de Dichter zich toch maar langzaam schynt te haasten, het geen ook onze goedkeuring wegdraagt, als wanneer hy uit zynen van tyd tot tyd verzamelden voorraad ene goede keuze zal kunnen doen, en het daardoor dan nog te sterker in het oog zal vallen, ‘dat de kunst door beöefening steeds volmaakter wordt.’ Opdat onze Lezer intusschen ook nu reeds dit moge beoordelen, willen wy wederom ene Fabel afschryven:
De kwaadsprekendheid.
De aap zeide eens tegen d'os: wat is 't hoogmoedig paard
Belagchlyke om zyn dartel springen!
De os sprak den klepper aan, en, onder andre dingen,
Beschimpte hy des ezels lomen aart.
Het paard liet, op zyn beurt, ook weêr aan d'ezel hooren:
Hoe lomp en plomp is de os! wat is 't een vadzig dier!
De langoor sprak, op zyn manier,
Het boschzwyn toe, en zie': geen hert kan my bekoren;
Want, zyn de horens vol van zwier,
De pooten zyn geen aanzien waardig.
Nu deed het boschzwyn 't hert verstaan,
Auteursrechtvrij