Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1794

Ivar en Matilda.
Eene Geschiedenis van de XIIIde Eeuw.

Ivar, een jong en dapper Ridder van de Dertiende Eeuw, op het Eiland Man, werd verliefd op de schoone matilda. In Afkomst en Middelen was zy verre beneden ivar; maar zyne groote ziel was boven die onderscheidingen verheven. Ivar beminde, en matilda droeg hem de hartlykste wederliefde toe. De Wettiging des Konings ontbrak alleen aan de voltooijing van het geluk deezes Paars. Om deeze te verwerven, stelde ivar, zich schikkende naar 't gebruik des Eilands, zyne Bruid voor aan reginald, een wellustig Prins; deeze, getroffen door de schoonheld van matilda, zeer vermeerderd door haar zedig voorkomen, bande onmiddelyk, ter oor-

[p. 623]

zaake van zekere voorgewende Misdryven, ivar van het Hof, en hieldt door enkel geweld de Maagd gevangen.

Smert en verontwaardiging deeden beurtlings haaren boezem zwellen, tot dat zy door de overmaate van hartzeer in een staat van bezefloosheid verviel. Hieruit bekomende, werd haare Deugd aangevogten door de aanzoeken des Dwingelands. Zy was doof voor zyne vleitaal, en lachte met zyne bedreigingen. Reginald, vertoornd over haare versmaading, en zich streelende met het denkbeeld, dat eene strenge behandeling haare trouw en kuischheid zou doen bezwyken, zette matilda gevangen in een der afgelegenste vertrekken zyns Kasteels; waar zy eenige maanden lang de verdrietigste dagen en nagten in traanen sleet, veel meer bekommerd over ivar's lot, dan over haar eigen leed, hoe zwaar ook.

Ivar, intusschen, niet geslaagd zynde in eene pooging om het ongelyk, hem aangedaan, te wreeken, nam het Monnikenkleed aan, en begaf zich in de Abdy van Rusken, op het Eiland. Hier bragt hy zyn leeven in Godsdienstverrigtingen door; doch zyn hart bleef gehegt aan matilda. Om haar zugtte hy; om haar liet hy zyne traanen biggelen; en, om, zonder bedwang, aan zyn benaauwden boezem lugt te geeven, ging hy menigmaal in de eenzaamste plaatzen omdoolen. Op een dier eenzaame omzwervingen, ontdekte hy een grot, die alle blyken droeg van in langen tyd niet bezogt te weezen. De stilte, het droevig voorkomen, van dit verblyf, zo zeer overeenstemmende met den toon, waar op zyn hart gesnaard was, tradt hy 'er binnen, zonder te bedenken werwaards die onderaardsche weg hem zou brengen. Zyne verbeelding hieldt zich onledig met de bevalligheden van matilda, terwyl zyn hart bloedde over het lyden, 't welk zy moest verduuren.

Uit deeze verrukking, en daar mede gepaarde gevoelige deelneeming, ontwaakte hy schielyk door het gejammer eener Vrouwe. Met drift toetreedende, hoorde hy, met eene bykans bezwykende stemme, deeze verzugting uitboezemen: Moeder Gods! Bescherm matilda! Door een spleet in het afschutzel zag hy de Maagd met loshangend hair en kloppenden boezem, op het punt om ten slachtoffer te strekken van den lust en het geweld van reginald. Woede, aan dolheid grenzende, gaf nieuwe sterkte aan ivar, die, het afschutzel stukken breekende, op den Dwingeland aanviel, en diens zwaard, 't welk op tafel lag, opvattende, stootte hy 't zelve in 's Prinsen borst.

De Dwingeland stierf; en de Gelieven ontkwamen door deezen onderaardschen gang na den zeekant: waar zy gelukkig een Vaartuig aantroffen, 't welk hun na Ierland voerde. In dit Koningryk sleeten zy het overige hunner leevensdagen in het genot van het uitgeleezenste aller menschlyke gelukzaligheden; de

[p. 624]

verrukkingen eener edelmoedige Liefde, vermeerderd door wederzydsche Bewondering en Dankbaarheid^(*).

(*) De Heer david robertson, uit wiens Tour through the Isle of Man wy deeze Overlevering ontleend hebben, merkt op, dat 'er nog eenige spooren zyn van een onderaardschen weg, loopende van de Abdy van Rusken tot het Kasteel; 't welk eenigzins tot bevestiging deezes zeldzaamen Verhaals kan dienen. Dan hy voegt 'er by, dat, volgens zommige Verhaalen onder de Inwoonders van Man, reginald door ivar verslaagen wierd, niet in het Kasteel van Rusken; maar in een nabuurig veld. Deeze verplaatzing van het tooneel doet, wat de hoofdzaak betreft, aan de Overlevering af noch toe; naardemaal de Geschiedschryvers des Eilands reginald's dood niet zo zeer aan ivar's Eerzugt dan wel aan zyne Wraak over beledigingen hem persoonlyk aangedaan, toeschryven. - Wat hier van ook zyn moge, de Geschiedenis van ivar en matilda strookt genoeg met de gesteldheid dier Eeuwe, om in den grond waarheid te kunnen weezen, en, geen waarheid zynde, dagt ons dezelve egter, als een zeer klein Romannetje, treffend genoeg, om onze Leezers eenige oogenblikken op te toeven.