Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1794

Nacht-gedachten.

- - - Staatig schoone Nacht, uwe diepe stilte wekt myne aandacht, en voedt myne flaauwe denkingskragt - alles zwygt, en de voorbyvliegende uuren vloejen zagt in de eindelooze Eeuwigheid heenen, - alles, wat op de aarde is, sluimert, ja het vaale Nachtsloers ligt langs beemd en veld gespreid!

ô Alregeerder der Waereld, met ontzag en eerbied bewonder ik uwe bestelling! Gy, Almagtige Bestierder, beschikte door uwe Wysheid de Ordening van Nacht en van Dag: daar het werkzaame leven van den Mensch rasch zou bezwyken, wierd het zelve niet door rust verpoosd! Hoe verleent gy den Mensch eenen zoeten slaaplust, die beiden den Vorst en den Slaaf vertroosting verschaft.

Staatig schoone Nacht, hoe doet gy alles rusten! Het lieve Zangkoor wekt geene Ooren door zyne kunstelooze Gorgeltoonen. Eenzaamheid zweeft ongestoord langs het bloejend Plantenryk. Het zagte wollige Schaapje, moede van het scheeren, rust in klaverryke Weiden, wel te vreden; ja, nyvre vlyt ligt onbekommerd te rusten op haare zachte legerstede, - dan, schoon alles rust, in den stillen Nacht, gy zyt het egter die myne aandacht wekt.

ô Formeerder der Waereld! schoon gy deeze aarde dekt met sombre duisternis, myn oog aanschouwt, egter, uwen Hemel, de Maan en de Starren die gy bereit hebt, en ik verhef my zelve tot mynen Schepper, ver boven lugt en starrenboogen, daar,

[p. 622]

waar uw oog, dat nimmer sluimert, het onbegrensd Heeläl doorziet.

Staatige Nacht, hoe vertoont gy aan my het blaauw gewelf, ryk met gouden stippen vercierd, en te gelyk de pragt, Majesleit en Heerlykheid, die de nooit volroemde Schepper aan elken stillen Nacht schonk.

Komt hier, verdwaalden, verdoolden, die de Godheid nergens in zyne Werking aanschouwt: ziet den luister, ziet de Schoonheid, die de staatige Nacht u biedt, en leest zyne Grootheid, leest zyne Almagt, zelfs in den bleeken glans der Maan, daar elk der tintelende Starren u zyne aanbiddelyke Wysheid verkondigt.

Maar, gy edele Sterveling, vriend der Godheid, gy slaat het staarende oog vol erkentenis, vreugde en eerbied, naar den helderen Hemel op, naar dien Hemelboog, vercierd met Zonnen, in wier vrolyk schitterend licht duizenden Waereldbollen wentelen; en uwe boezem gloeit door het vuur der zuivere dankbaarheid. - Looft dan de Grootheid van den Schepper der Natuur, by elken stillen Nacht. - Looft Hem, die, door zyn geduchte Magt, de duisternis op de Aarde roept, en - het wordt Nacht. - Nacht, waar in alles sluimerend wacht op de komst van het glansryk Zonnevuur, en heeft de blyde dageraad het Nachtgordyn weggeschooven, wen natuur, in schoon gewaad, het vrolyke oog bekoort, laat dan Liefde tot uwen God, gulle dankbaarheid aan uwen Beschermer, het geurig, vrolyk, morgenoffer uwer zielen zyn!

Waak op, myn Ziel! wil uwen Schepper eeren!
Gelooft zy God! men loov' den Heer der Heeren!