Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1785

Iets Dichtmaatigs van Abraham Blussé. Te Dordrecht, by Pieter Blussé, 1784. In gr. 8vo. Buiten de Voorrede, 172 bladz. met Plaaten.

De Heer Abraham Blussé, zins lange reeds door zyne Dichtkundige voortbrengsels bekend, heeft goedgevonden een bundel Gedichten, onder den tytel van Iets Dichtmaatigs, der Waereld mede te deelen. De Winden, de Wolken, het Graf en de Eeuwigheid zyn uitgebreide Dichtstukken door eenige kleinere afgewisseld. - Verders komt in dit Werk een Stuk voor in drie Zangen, ten opschrift voerende: De Drie Dagen, behelzende eene Dichtmaatige Beschouwing van den stervenden, gestorven en opgewekten Heilland, welke stof zich zeer geregeld onder deeze verdeeling laat behandelen; eindelyk wordt dit Werk beslooten met een Vers, draagende den naam van myne liefde aan myne tegenwoordige Echtgenoote en Kinderen. Hieruit ontleenen wy deeze Proeve, die onzes achtens den Dichter geen oneer aandoet.

Van myn liefde zal ik zingen

Door de Kunst der Poëzy,

ô Gewenschte Lievelingen!

Aan wie ik die zangen wy.

Gy, ô Blydschap van myn leeven!

Tweede lot en Bedvriendin,

Die uw liefde my woudt geeven

Door opregte Huwlyksmin;

Huwlyksmin, niet af te beelden

Door het fynste Konstpenceel,

Nog hoe schoon ook Dichters speelden

Van de liefde, zacht en eêl,

Nooit getroffen zoo aanminnig,

Zoo bekoorlyk, malsch en zoet,

Zoo goedaartig en zachtzinnig,

Als zy immer weezen moet.

[p. 447]

 

Geen Anakreonsche zangen,

 

Hoe betovrend van geluid,

 

Boeten immer aan 't verlangen

 

Van de Liefde, aan Deugd vertuit;

 

Want, daar zy, door 't dartel speelen

 

Van de min en boog en schicht,

 

Christlyke ooren dra verveelen,

 

Wordt de kuissche ziel ontsticht.

 

Maar ik zing voor u myn waarde!

 

Van de liefde, op Deugd gegrond,

 

Die Gods goedheid ons op aarde

 

Schenkt in 't heilig Trouwverbond,

 

Daar ge, in dat gezellig leeven,

 

Godvrucht en bevalligheid,

 

U ten ciersel mild gegeeven,

 

Voor myn manlyk oog verspreidt,

 

In uw Kinderlievend harte,

 

Aan myn kroost uit de eerste trouw,

 

Steeds betoont, in vreugd en smarte,

 

Dat gy Moeder zyt en Vrouw.

 

Uwe heuschheid, wekt myn zinnen,

 

Daar ik u, zoo lief van aart,

 

Kinders Kindren zie beminnen,

 

En ge uw zorg aan liefde paart.

 

'k Zie u met die kleinen speelen

 

Aan uw schoot, waar gy met lust

 

Hun de handjes weet te streelen,

 

En de zachte koontjes kuscht;

 

'k Hoor uw malsche reden vloeijen,

 

Op hun kinderlyk verstand,

 

Dat gy aan de Deugd wil boeijen

 

Die Gods vrees in 't harte plant.