KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 43]

Voedselopname onder voorwaarden
Franz Hohler (Vertaling Klaus Siegel)

Mij is het geval bekend van een kind dat op de leeftijd van amper een jaar niet meer wilde eten. Als men het zijn voedsel, dat doorgaans uit pap bestond, wilde voeren, moest het daar niets van hebben, sloeg zijn handjes voor zijn gezicht, schudde zijn hoofdje en kronkelde dusdanig dat het onmogelijk was ook maar één lepel zijn mond in te brengen. Als men toch een keer zover gekomen was, spuwde het kind acuut alles weer uit en zette een keel op. Het enige wat het accepteerde was een beetje water, maar zelfs als men het kind in plaats daarvan melk voorhield wilde het er niets meer van weten.

De ouders werden ongerust en hadden geen verklaring voor deze onvoorziene verandering. Ze probeerden het kind eerst met zoete woordjes, vervolgens met dreigen en slaan, tot het eten van de pap te bewegen. Maar alles vergeefs. Ze legden een banaan voor hem neer, die hij anders zonder meer zou hebben gegeten, maar het kind raakte hem niet aan. Pas een toeval bracht de oplossing. De kamer van het kind was afgesloten met behulp van een hekje dat in de deurpost werd geklemd. Daardoor kon men het kind met de deur open in zijn kamer laten en toch horen wat er zich daar afspeelde zonder dat hij de kans kreeg de gang op te hollen. Op de derde dag van de voedselweigering wilde de vader de pap juist aan de moeder geven, die zich al in het kamertje bevond om het kind naar bed te brengen. Op dat moment holde het naar het hek en keek begerig omhoog naar het bordje. Onverwijld boog de vader zich omlaag en begon het kind over het hek heen zijn pap met een lepel te voeren. Het jongetje dat zich met zijn handjes aan de tralies staande hield en net boven de rand van het hekwerk uitstak leek heel tevreden en at de pap helemaal op. De volgende ochtend voerde de vader voor hij naar zijn werk ging het kind op dezelfde manier, en het jongetje toonde niet het minste verzet. Maar toen zijn moeder 's middags het kind over het hekje heen zijn pap wilde voeren, liep het weg en sloeg het deksel van zijn speelgoedkist zo lang open en dicht tot zijn moeder zich van de deur verwijderde. Die avond accepteerde het kind opnieuw zonder enig protest over het hekje heen de pap van zijn vader.

[p. 44]

Nu at het kind weliswaar weer, maar het vervulde de ouders met enige zorg dat het alleen door zijn vader gevoerd wilde worden. Nog afgezien van het feit dat het maar twee maaltijden per dag kreeg, was het voor de vader niet makkelijk elke avond precies op tijd thuis te zijn om het kind zijn eten te geven; zijn beroep eiste dat hij nogal eens buiten de stad moest zijn. Op zekere dag kwam hij wat te laat thuis en hoorde het kind al brullen. Hij wierp zijn jas haastig over een stoel, ging naar de kinderkamer en gaf het kind zijn eten. Pas naderhand merkte hij dat hij was vergeten zijn hoed af te zetten. Toen hij 's anderendaags weer naar het kind ging wilde het niet eten en wees aldoor naar vaders hoofd. Dat herinnerde de vader aan de vorige avond, hij haalde zijn hoed en zette die op. Nu liet het kind zich tevreden zijn pap voeren. Vanaf dat moment moest de vader altijd zijn hoed opzetten als hij wilde dat het kind at.

Tot dusver was de moeder er altijd bij geweest als het kind zijn maal kreeg. Maar op zekere morgen, toen ze slecht geslapen had, bleef ze op bed liggen omdat de vader had aangeboden in zijn eentje voor het kind te zorgen. Het kind weigerde echter de pap buiten de aanwezigheid van zijn moeder te eten. Er zat voor de vader dus niets anders op dan de moeder erbij te halen, die in haar nachtpon op een kinderstoeltje ging zitten.

Diezelfde avond weigerde het kind brullend toe te geven aan de wens dat het zijn pap zou eten. Hoewel toch alles in orde leek. De vader stond aan de andere kant van het hekje, had zijn hoed op en de moeder was ook aanwezig. Wel had ze nu de kleren aan die ze overdag droeg, en omdat het kind aldoor naar haar bleef wijzen trok ze gauw weer haar nachtpon aan en betrad opnieuw de kamer. Maar het kind was pas tevreden toen ze weer op het kinderstoeltje ging zitten en uit die positie toekeek bij het eten.

Van nu af aan moest de moeder elke keer dat het kind werd gevoerd haar nachtpon aandoen, anders was het uitgesloten dat het kind iets binnenkreeg.

Het duurde niet lang of het kind liet zich niet langer inspireren door toevallige gebeurtenissen die het herhaald wenste te zien, maar begon zelf nieuwe eisen te bedenken. Om te beginnen wees het naar de kast die in de kamer stond en keek strak naar zijn moeder. De moeder liep naar de kast en stond op het punt hem te openen. Het kind

[p. 45]

zette echter een keel op en wees naar de bovenkant van de kast. De moeder zei nee, daar kwam niets van in.

Toen ging het kind op de vloer liggen en spartelde wild met zijn handen en voeten in de lucht, waarbij het buitengewoon weerzinwekkende schelle kreten uitstiet. Desondanks besloten de ouders niet in te gaan op deze wens van het kind, dus moest het zonder eten naar bed. De volgende morgen zou het, zo hoopten ze, het idee wel uit zijn hoofd hebben gezet.

Toen de moeder de volgende ochtend in haar nachtpon op het kinderstoeltje zat en de vader met zijn hoed op voor het hekje stond en het kind zijn eten wilde voeren, weigerde het opnieuw en wees naar de bovenkant van de kast. De ouders gingen niet in op zijn wens, maar het kind at niets.

Na twee dagen, toen het al tekenen van zwakte begon te vertonen omdat het behalve water niets tot zich had genomen, gaven de ouders toe. De moeder klom in haar nachtpon op de kast en strekte zich er plat op uit. Het kind begon onmiddellijk en met groot enthousiasme zijn pap te eten, waarbij het echter steeds bleef controleren of zijn moeder inderdaad toekeek terwijl het at. De ouders voelden zich na deze nederlaag zeer ontmoedigd en wachtten met angst en beven op de dingen die komen zouden. Je kunt je afvragen of hun handelwijze juist was, maar ze zagen geen andere manier om het kind niet te laten verhongeren.

De kinderarts - die altijd koos voor de belangen van het kind en nooit voor die van de ouders - drukte hen op het hart aan de wensen van het kind toe te geven omdat het van groter belang was dat het kind at dan dat de ouders een zo zorgeloos mogelijk leven konden leiden. Een kinderpsycholoog, verre kennis van de vader, kon ook al niet helpen. Hij refereerde aan een enigszins premature koppigheidsfase en wekte vaag de verwachting dat deze van voorbijgaande aard zou zijn.

Maar voorlopig vielen daar nog geen tekenen van te zien. De eerstvolgende keer dat het kind moest eten rende het naar het raam en liet zich daar niet meer vandaan jagen. De vader wees naar de moeder die volgens voorschrift in haar nachtpon op de kast lag, wees vervolgens op zijn hoed en wilde beginnen het kind over het hekje heen te voeren. Maar het kind schudde met zijn hele lijfje nee en greep met beide handen naar de vensterbank. Zijn vader wilde het eerst niet geloven, maar wist wat de bedoeling was. Het kamertje lag op de eerste verdie-

[p. 46]

ping, hij haalde dus een ladder uit de kelder, plaatste die tegen de buitenmuur, beklom de treden naar de kinderkamer en reikte het kind zijn pap toe door het open raam. Het kind straalde en at alles op.

De volgende dag regende het en de vader beklom de ladder naar de kinderkamer met een paraplu. Vanaf nu moest hij ongeacht het weer steeds met een paraplu voor het raam verschijnen, anders werd de pap niet gegeten.

Ondertussen hadden de ouders om hun taak enigszins te verlichten een dienstmeisje genomen. Maar het kind wilde absoluut niets van haar weten en stond erop alleen maar door zijn moeder te worden verzorgd. De hoop dat het zou helpen als het meisje zich in de nachtpon van moeder op de kast zou leggen bleek eveneens ijdel. Het kind verviel haast tot razernij toen de al te grove poging tot bedrog tot hem doordrong. Maar toen het dienstmeisje de kamer wilde verlaten, was dat ook weer niet goed. Ze moest voor het hekje blijven staan en eveneens toekijken hoe het kind at. Het at alleen dan als het dienstmeisje bij iedere hap die hij doorslikte één keer met een rammelaar schudde.

Je zou geneigd zijn aan te nemen dat dit nu wel zijn ultieme eis was, maar vanaf dat moment begon het kind zijn vader weg te duwen als deze zich over de vensterbank boog en ook het bordje pap omlaag te gooien dat zijn vader telkens weer op het raamkozijn neerzette. De vader kon niets anders meer bedenken dan een bijzonder hoge trapleer aan te schaffen. Deze plaatste hij op enige afstand van de huismuur, klom vervolgens de treden op en diende het kind de pap toe met behulp van een lepel die hij aan het uiteinde van een bamboestok had bevestigd. Om de lepel in de pap te kunnen dopen zat er niets anders op dan zijn linkerarm met het bord zo ver mogelijk uit te strekken. Dus kon hij het bordje niet op de ladder zetten. Maar omdat hij ook niet zonder paraplu in actie mocht komen en die dus niet, zoals tot dusver, in zijn hand kon houden, had hij een draadstalen constructie vervaardigd die op zijn schouders kon worden bevestigd. Daar kon de paraplu op zo'n manier in worden gestoken dat het ding op ongeveer dezelfde hoogte boven zijn schouders uitstak als wanneer hij hem in zijn hand had gehouden.

Een buurman die op dit moment zijn verrekijker op het huis richt, ziet dus het volgende:

De vader geeft vanaf een trapleer, die voor de eerste verdieping van het huis staat, door het raam de pap aan het kind, zulks met behulp van

[p. 47]

een lepel bevestigd aan een bamboestok. Ook heeft hij een hoed op en is er een paraplu door middel van een draadstalen constructie aan de bovenkant van zijn schouders bevestigd. De moeder ligt in haar nachtpon op de kast en het dienstmeisje staat aan de andere kant van het hekje, dat in de deuropening is vastgeklemd. Beiden kijken toe hoe het kind eet en daarbij schudt het meisje bij elke hap die het kind eet met een rammelaar.

Als aan al deze voorwaarden voldaan is, en uitsluitend dan, eet het kind.