De Tweede Ronde. Jaargang 30

[p. 59]

Light Verse

[p. 60]

Vier sonnetten
Maarten Beemster

Voorleesavond

De dichter leest zijn zoveelste gedicht
van wanhoop, van verdriet en onvermogen
wanneer zijn blik blijft haken in twee ogen
die strak en blauw zijn kant op staan gericht.

Hij kijkt terug. Het is alsof haar licht
van meters ver zijn hoofd wordt ingezogen,
uiteenspat in de fraaiste regenbogen
en kleur geeft aan zijn vormeloos gezicht.

Minutenlang zit hij zijn best te doen
als zij hem vraagt een bundel te signeren
zo sierlijk en gevoelig als hij kan.

Ze geeft hem bij het weggaan zelfs een zoen
om zich nog eenmaal stralend om te keren:
‘Het is voor de verjaardag van mijn man.’

Koffiebeker

Ik deed er zelf de melk en suiker in
en nam een eerste slok, dat weet ik zeker.
Ik zal hem hebben neergezet, mijn beker.
't Is raar; ik weet alleen nog het begin.

Gedachteloos heb ik hem laten staan:
een volle beker, ergens halverwege.
Ik kom hem in gedachten wel weer tegen
door één voor één mijn gangen na te gaan.

[p. 61]

 

Terwijl ik loop denk ik aan haar, en weer

 

tel ik de maanden dat ik haar niet meer

 

teruggebeld heb, na die eerste nacht.

 

 

 

Haar zou ik moeten zoeken; niet die mok.

 

Als ik hem vind, neem ik mijn tweede slok.

 

De koffie is nog kouder dan ik dacht.

Tegenspel

We spelen in mijn droom een potje schaak.
Ik heb net knap je aanval afgeweerd
of jij hebt al het speelbord omgekeerd
en zet, als was het de gewoonste zaak,

een eerste damsteen schuin vooruit. Ik raak
niet in paniek en haal geconcentreerd
een dam. Je draait en of het mij niet deert
zet ik hotels op Kalverstraat en Blaak.

Ik dacht, hoewel ik niets bewijzen kon,
dat ik het spel op punten van je won.
Ik heb me al die jaren wat verbeeld.

Ik weet, nu ik het beter overzie:
de echte winnaar is degene die
bepalen kan welk spel er wordt gespeeld.

[p. 62]

Deadline blues

Ik was nooit blij maar altijd sikkeneurig,
de dag dat ik mijn deadline had gehaald.
Dan zag ik hoe in wat ik zo nauwkeurig
geschreven had een foutje was verdwaald

en ook een kromme zin; ik had gefaald.
Nu weet ik dat ik moe was, en niet treurig;
die cursus heeft zich ruimschoots terugbetaald.
Want ook al was het soms wat opendeurig,

ik grijp zo'n dag niet langer naar de drank,
ik taal niet meer naar pillen voor de kick:
ik doe gewoon een tukje op de bank

waaruit ik dan in tranen wakker schrik.
Want wennen doet het nooit, het beeld dat ik
mijn leven aan een zelfhulpcursus dank.