De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 172]

Drie gedichten
Eleonore Schönmaier^*
(Vertaling Wiebe Hogendoorn)

Waaraan we niet denken bij 't pakken

maar sowieso meenemen: de schoenen die we dragen,
onze vierenvijftig handbeentjes, de herinnering aan
de kleur van de lakens op ons bed. We bereiden
de vlucht voor alsof wij en de douane de enigen zijn

die onze bagage ooit openmaken. Nachthemden dicht
bij de rits van de koffer dus na aankomst kunnen we vlug
gaan herstellen wat we verloren waanden. Over sommige vormen
van verlies onderhandelen we bij de doorreis: acht uur slaap,
nog weten waar we de auto parkeerden -

* Eleonore Schönmayer (Red Lake, Ontario, 1962) is een Canadese dichteres en prozaïste, die werkzaam is als universitair docent. Ze schreef onder meer de verhalenbundel Passion Fruit Tea (1994) en de dichtbundel Treading Fast Rivers (1999). Zij won verscheidene poëzieprijzen.

What We Don't Think of Packing

but take along anyway: the shoes on our feet,
the fifty-four bones in our hands, the memory of
the colour of the sheets on our beds. We prepare
for flight as if we and the custom officers are the only

ones who will ever open our baggage. Nightshirts close
to the suitcase's zipper so when we arrive we can quickly
begin to restore what we thought we'd lost. Certain kinds
of loss we bargain for in transit: eight hours of sleep,
the memory of where we parked the car -

[p. 173]

[Vervolg Nederlands]

In Canada staat een man aan het eind
van zijn oprit te praten met een buurman: Ik kreeg
de oproep - search and rescue. Er was geen geschreeuw, geen
loshangende armen. De helicopter wierp licht op het water
en wij pikten op wat er was -

Loop ik op het strand met de kids
dan weet ik wat ik zoek.
Ik vond een stukje vliegtuig en stopte het in mijn zak.
Zei het niet tegen de kids - een scherf
zo groot als een munt van twee dollar.

Rinkelend verlies, alleen 't is in een muntsoort
die niemand begrijpt zelfs al waren ze op de boot
toen hij het gympie van het kind in zijn hand borg, eiste
dat de politie het terug zou bezorgen aan de familie - Nooit zijn we

bedacht op het verlies van de herinnering aan wat we al hebben verloren -

[Vervolg Engels]

In Canada a man stands at the end
of his driveway talking to a neighbour: I received
the call - search and rescue. There was no screaming, no
arms hanging loose. The helicopter shone light on the water
and we picked up what there was -

When I walk the beach with the kids
I know what I'm looking for.
I found a piece of plane and slipped it into my pocket.
Didn't tell the kids - a scrap
the size of a two dollar coin.

Loss jangling, except it's in a currency
no one else understands even if they were on the boat
when he cupped the child's sneaker in his palm, insisted
the police promise to return it to the family - We never

anticipate losing the memories of what we have already lost -

[p. 174]

Migraties

De politie tuurt
naar het glinsterend water, op zoek
naar bootjes. Op een heldere dag
ziet de vuurtorenwachter helemaal

tot Algerije. Boven zijn bank
hangt een wandkleed geweven
door zijn grootmoeder van rood

mensenhaar. Alleen de vogels
reizen zonder papieren,
Hoewel nu vaak

hun pootjes
als zij neerstrijken
op de vuurtorenreling

in kleur geringd zijn.

Migrations

The police squint

into the glare on the water looking
for small boats. On a clear day
the lightkeeper sees all the way

to Algeria. Over his sofa
hangs a tapestry woven
by his grandmother from red

human hair. Only the birds
travel without papers.
Though often now

their tiny legs
when they perch
on the lighthouse railings

are colour banded.

Onbekende tongen

De nachttrein is als elke
trein, vol vreemden
die spreken in een menigte

van onbekende tongen. De trein
reist als geen andere trein
in de zwarte inkt van de zeekat.

Je begrijpt geen enkel
woord en bent zelfs vergeten
waarom je instapte.

Unknown Tongues

The night train like any other
train is full of strangers
speaking in a multitude

of unknown tongues. The tram
like no other train journeys
in the scuttle fish's black ink.

You understand not a single
word, and have even forgotten
why you boarded.

[p. 175]

[Vervolg Nederlands]

Er zijn lange uren,
dagen of zelfs jaren, dat
al wat je wilt is eruit.

Eindelijk priemen
lampen naar binnen als welkome
messen. Als je aankomt

weet je dat je
er bent: een paar druppels
wijn op je tong

geproefd in het ochtend-
licht. Je hebt
nog niet het hele

menu, maar weet al wel hoe
je vraagt om een stuk brood.
Je weet dat over een jaar

of tien een bord vis transformeert
in een vijfgangenmenu, dag
aan dag.

[Vervolg Engels]

There are long hours,
days, or even years, when
all you want is off.

Eventually, pin-point
lamps enter like welcome
knives. When you arrive

you know you've
arrived: a few drops
of wine on your tongue

tasted in the morning
light. You still
don't have the full

menu, but already you know how
to ask for a piece of bread.
You know that in one year

or ten, a plate of fish will transform
into a five course meal, day
after day.