De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 170]

Twee gedichten
Francisco de Quevedo^*
(Vertaling Erik Coenen)

[Ik zag de muren van mijn vaderstad:]

Ik zag de muren van mijn vaderstad:
verbrokkeld waar ze vroeger stevig waren,
in de verwoede wedloop met de jaren
van al hun kracht beroofd en afgemat.

Ik ging het land op, zag hoe zonlicht vrat
aan ijs en zelfs de beken niet wou sparen,
en hoorde schapen op de helling blaren
omdat de schaduw hen verzwolgen had.

Ik toog naar huis, dat een ruïne bleek
waar alles een vervallen aanblik bood:
mijn staf, die onder mijn gewicht bezweek,
mijn zwaard, welhaast door ouderdom verschroot;
en ik zag niets meer, waar ik ook maar keek,
wat mij niet dwong te denken aan de dood.

* Francisco de Quevedo (1580-1640) is de beroemdste dichter van de Spaanse Gouden Eeuw

[Miré los muros de la patria mía:]

Miré los muros de la patria mía:
si un tiempo fuertes ya desmoronados,
de la carrera de la edad cansados
por quien caduca ya su valentía.

Salíme al campo, vi que el sol bebía
los arroyos del hielo desatados,
y del monte quejosos los ganados
que con sombras hurtó su luz al día.

Entré en mi casa, vi que amancillada
de anciana habitación era despojos,
mi báculo más corvo y menos fuerte.

Vencida de la edad sentí mi espada,
y no hallé cosa en que poner los ojos
que no fuese recuerdo de la muerte.

[p. 171]

Aan de Dood

Treed nader, schrik der wijzen, schrik der flinken,
en laat mijn ziel al kermende ontglippen
naar 't schimmenrijk; geef mijn verdroogde lippen
alleen nog maar vergetelheid te drinken.

't Was Curio's noch Fabio's gegeven
te vluchten voor dit lot noch voor de angst;
maar ík bied jou een hartelijk ontvangst
als jij mijn leed beëindigt met mijn leven.

De hete traan die opwelt in de blik
die heeft gezien hoe schaduw mij omsloot,
vloeit eerder van nature dan van schrik.

De eerste ademtocht die ik ontbood
was slechts de aanzet tot mijn laatste snik:
ik dank mijn leven louter aan mijn dood.

[Ven ya, miedo de fuertes y de sabios;]

Ven ya, miedo de fuertes y de sabios;
irá la Alma indignada con gemido
debajo de las sombras, y el olvido
beberán por demás mis secos labios.

Por tal manera Curios, Decios, Fabios
fueron; por tal ha de ir cuanto ha nacido.
Si quieres ser a alguno bien venido,
trae con mi vida fin a mis agravios.

Esta lágrima ardiente, con que miro
el negro cerco que rodea a mis ojos,
naturaleza es, no sentimiento.

Con el aire primero este suspiro
empecé, y hoy le acaban mis enojos,
porque me deba todo al monumento.