De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 188]

Twee gedichten
Francesc Parcerisas^*
(Vertaling Helena Overkleeft & Peter Verstegen)

Kleren opvouwen

Ik weet er niet veel van, hoe het wezen
komt tot het woord. Is het een openbare put
waar de jongens water gaan halen?
Ik vouwde net je kleren op:
oud, versleten, gemakkelijk,
kleren voor in huis. En, in elke vouw,
ben jij. Ik zie je ogen
in de gaatjes, ik zie de naad van je rug,
de mouwen in de kleur van je haar,
het knoopje dat ik met genoegen zal losmaken,
en de zoom waar mijn vingers jouw handen worden
- rood geworden, versleten als een gouden munt.

* Francesc Parcerisas (Begues, 1944) is dichter, vertaler en literatuurcriticus. Hij is als docent verbonden aan het Instituut voor Tolken en Vertalen van de Autonome Universiteit van Barcelona. Hij hoort tot de literaire generatie van 1970 en publiceerde verschillende bundels, waaronder L'edat d'or (De gouden eeuw, 1984), Focs d'octubre (Oktobervuur, 1992) en Dos dies més de sud (Nog twee dagen zuiden, 2006). Als dichter ontving hij meerdere prijzen.

Doblegar roba

No en sé gaire, de com l'ésser
arriba a la paraula. ¿És un pou comú
on els vailets van a buscar aigua?
Ara plegava la teva roba:
és vella i desgastada, còmoda,
ben d'estar per casa. I, a cada plec,
hi ets tu. T'hi veig els ulls
als forats, veig la costura de l'esquena,
les mànigues del color dels cabells,
el botó que et descordaré amb goig,
i el doblec on els meus dits seran les teves mans
- envermellides, desgastades com un mancús d'or.

[p. 189]

[Vervolg Nederlands]

Begrijpen wij elkaar ook zo,
als een sleep die de tijd draagt
naar de bronnen van de waarheid? Op welk moment
hebben de vodden ons gehinderd?
Gooi de emmer naar beneden
en luister hoe hij zich vult en in de hand
het verborgen gewicht van het water zwaarder wordt.
Ik maak nog een vouw
voor de lege lade van jouw spullen,
alsof de katrol nooit
mijn vingers zou afsnijden.

[Vervolg Spaans]

¿Ens entenem també així,
com un róssec que el temps duu
als pous de la veritat? ¿En quin moment
el parrac ja ens engavanya?
Llança la galleda al fons i escolta
com s'omple i es fa feixuc
a la mà el pes ocult de l'aigua.
Faig un altre plec
per al calaix buit de les teves coses,
com si la corriola mai no
m'hagués de segar els dits.

[p. 190]

Verhaal

Ik ben vijfenvijftig jaar
en zie de nacht van chocolade.
De zon is langzaam ondergegaan
achter de schemering van noga
en aan beide zijden van de muur
houdt de onverzadigbare gedachte
op zijn das goed te strikken
en bukt zich met de geur van verderf.
Een paar kinderen lopen de straat uit
achter een gele bal aan die krijst
als een maan van kandijsuiker.
Ik die er nooit in was geslaagd de reus te zien
- niet in de steeg met de grijze wallen,
noch onder de passie van marmelade
die van de gaslantaarns komt -,
ik weet dat de leeftijd mij een rustige angst geeft.
Nu opeens, terwijl ik mijn hand uitsteek,
zie ik het smalle gebeente van de kip:
een snoepje waaraan de tijd
likt, gekooid achter dikke spijlen.
Het geheugen is vraatzuchtig
en het verstand is als broodkruimels
die mij niet kunnen zeggen hoe de wereld was
en die zich amper herinneren wie ik was.

Conte

Tinc cinquanta-cinc anys
i veig la nit de xocolata.
El sol s'ha post lentament
darrere el crepuscle de torró
i, a banda i banda de la paret,
el pensament insadollable
deixa d'ajustar-se la corbata
i s'ajup amb l'olor de la gangrena.
Uns nens corren carrer avall
empaitant una pilota groga que xiscla
com una lluna de sucre candi.
Jo, que mai no havia encertat a veure l'ogre
- ni al carreró d'ullals grisos,
ni sota la passió de melmelada
que fan els fanalets de gas -,
sé que l'edat em duu una por tranquil la.
Ara, de sobte, en estendre la mà
veig l'ossada prima del pollastre:
un caramel que el temps
llepa engabiat entre barrots.
La memòria és voraç
i el raonament són molles de pa
que no saben dir-me com era el món
i recorden, a penes, qui era jo