De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 180]

Vier gedichten
Miquel de Palol^*

Nog een Lorelei, alstublieft
(Vertaling Frans Oosterholt)

Dit is de hoerenkast
waar je betaalt om niet te neuken.
Het is het klooster van het ongenot
om te laten bidden tegen het leven.

Maak je borst maar nat, jij die er binnen moet
om sfincters te harden, de opperhuid
te drogen, om je eigen vel
nooit meer terug te zien.

Hier verzuurt het tedere gebaar,
hier bevriest de knuffel,
hier is de lach spotternij,
wordt elk verzoek verworpen.

Een gesloten natuur moet hier
hijgen en herademen,
een natuur van veto moet vragen,
een van verloedering moet zuchten.

Hier wordt nooit een plan uitgebroed
dat niet tot castratie dient.
Ik ben de vilder van de glimlach,
ik ben het graf van de begeerte.

* Miquel de Palol (Barcelona, 1953) is dichter, prozaschrijver en architect. Na enkele poëziebundels krijgt hij bekendheid met zijn eerste roman El jardí dels set crepuscles (De tuin der zeven schemeringen, 1989), later gevolgd door Ígur Neblí (1994). Zijn eerste poëziebundel El Porxo de les Mirades kreeg in 1982 de Carles Riba-prijs. Meer recente bundels zijn El sol i la mort (De zon en de dood, 1996) en Nocturns (Nocturnes, 2003).

Una altra Lorelei, si us plau

Aquesta és la casa de putes
on es paga per no follar.
És el convent del displaer
per fer resar contra la vida.

Prepara't, tu que hi has d'entrar,
a endurir esfínters, a assecar
epitelis, a no tornar-te
a veure ja mai més la pell.

Aquí es corromp el gest amable,
aquí es congela la moixaina,
aquí és burla la rialla,
és engegada la requesta.

Natura de retret aquí
respir i bleix han de tenir,
natura de vet la pregunta,
de maledicció el sospir.

D'aquí no surt mai cap projecte
que no serveixi per castrar.
Sóc l'escorxador dels somriures,
sóc el sepulcre del desig.

[p. 181]

Stilleven I
(Vertaling Helena Overkleeft)

Een half afgeschilde citroen.
Een moot zalm.
Een suikerpot.

Een zoutvat. Een hoopje
mosselen, de kardoen. Het ijs
donker door de steen, de plooien
van het tafellaken.

De schillen van de wortel, met
wat groen. Het gebroken heft.
De plastic kurk. De verzegeling,
de uiterste houdbaarheidsdatum.

Twee raapjes, of zijn het mierikswortels?
Tien walnoten, vier hele, vier
gekraakte, twee gepelde, de rand
van de tafel aangevreten. Etensresten.

Op de achtergrond, de hangende kop
van de vergeten fazant.
De ruit die lucht wil zijn.

De veroudering van het schemerdonker.

Bodegò I

Una llimona a mig pelar.
Una rodanxa de salmò.
Una sucrera.

Un saler. Un botim
de musclos, l'escardot. El glaç
fosc de la pedra, els plecs
de les tovalles.

Els filaments de la patenaga, amb
algunes fulles. El mànec trencat.
El tap de plàstic. El precinte,
la data límit de consum.

Dos naps, o són raves picants?
Deu nous, quatre senceres, quatre
petades, dues pelades, la vora
de la taula ratada. Engrunes.

Al fons, el cap caigut
de l'oblidat faisà.
El vidre que es vol aire.

L'envelliment de la penombra.

[p. 182]

Stilleven II
(Vertaling Frans Oosterholt)

De koffiefilter. Het pak
zout, met een paar gemorste korreltjes.

De electrische citroenpers.
Een keukenrol met bloemetjes.

Een restje bakolie in
een kannetje. Potjes yoghurt.

Neonlicht. Het gekartelde
mes. Tegels zonder schaduw.

In de gootsteen, een vuile asbak
en een glas met een bodempje koffie.

De spons, het kleine groene schuurdoekje.
De scheve kraan die druppelt.

Een zak fabrieksbrood.
Rubber handschoenen, half binnenstebuiten.

Een paar vorken met een beetje roest
pal onder het heft, voor de afwas.

Een spijker aan de muur. De rol
keukenplastic. Aluminiumfolie.

De flesopener. De gedeukte
kroonkurk van een bierfles.

In een ziedende reflex laaide op
het verchroomd kozijn de zon.

Bodegó II

El filtre del cafè. La bossa
de sal, amb un polsim vessat.

L'espremallimones elèctric.
Un rull de paper amb floretes.

Un pot amb l'oli que ha sobrat
de fregir. Cartrons de iogurt.

Llum de neó. El ganivet
de serra. Rajoles sense ombres.

Dins de la pica, un cendrer brut
i un got amb un cul de cafè.

L'esponja, el petit fregall verd.
L'aixeta torta que degota.

Una bossa de pa de motllo.
Els guants de goma mal plegats.

Quatre forquilles rovellades
A ran de mànec, per rentar.

Un clau a la paret. El plàstic
d'embolicar. Paper de plata.

L'obridor d'ampolles. El tap
bonyegat de la de cervesa.

En un reflex enfurismat
del marc cromat el sol rugia.

[p. 183]

Stilleven III
(Vertaling Helena Overkleeft)

Een flacon wasmiddel
afgeknipt om er vaatdoekjes in te doen,
Ernaast, een knijper
voor de was. Stukjes
bindelastiek. Twee schrijfblocs met notities.
De ontstopper
voor de wc. Drie magneten
op de deur van de ijskast. Pillen
voor de maag, over de datum heen.
Een doos lucifers
vochtig, ingedeukt, het aanstrijkvlak afgesleten,
bijna leeg.
Vier ansichtkaarten van meer dan tien jaar geleden
vastgezet in het raamkozijn.
Een schroevendraaier met een geel heft. Hangend
aan de deurknop, een plastic
zak met afval.
Biskwietjes met kruimels
en kruimels van andere dingen.
Een zeer groene appel.

Bodegò III

El pot de detergent
retallat per posar-hi draps.
A la vora, una pinça
d'estendre roba. Gomes
de pollastre. Dos blocs amb notes.
El desllorigador
del vàter. Tres imants
a la porta de la nevera. Píndoles
pel mal d'estómac caducades.
Una capsa de mistos
humida, abonyegada, gastat el rascador,
quasi buida.
Quatre postals de fa més de deu anys
insertades al marc de la finestra.
Un tornavís de mànec groc. Penjada
al pom de la porta, una bossa
de plàstic amb escombraries.
Galetes amb engrunes
i engrunes d'altres coses.
Una poma molt verda.