De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 176]

Eerste liefde
(Voor José Agustín Goytisolo)
Joan Margarit^*
(Vertaling Helena Overkleeft & Peter Verstegen)

In het trieste Gerona van mijn zevende jaar,
waar de naoorlogse etalages
de grauwe tint hadden van de schaarste,
was de messenwinkel een schittering
van licht in die kleine stalen spiegels.
Met mijn voorhoofd tegen het glas gedrukt
keek ik naar een lang en slank knipmes
zo mooi als een marmeren beeld.
Omdat ze bij mij thuis van wapens niets wilden weten,
kocht ik het in het geheim en bij het lopen
voelde ik het gewicht in mijn broekzak.

* Joan Margarit (Sanaüja (Segarra), 1938), studeerde architectuur in Barcelona en was er sinds 1968 hoogleraar aan de Escola Superior d'Arquitectura. Hij debuteerde in 1975 met zijn poëzie in het Spaans maar vanaf 1978 gaat hij over op het Catalaans. Zijn belangrijkste en sterkste werk schreef hij na 1987. Hij is één van de meest gelezen Catalaanse dichters, zowel in Catalonië als in Spanje.

Primer amor
(A José Agustín Goytisolo)

En la Girona trista dels set anys,
on els aparadors de la postguerra
tenien un color gris de penúria,
la ganiveteria era un esclat
de llum en els petits miralls d'acer.
Amb el front descansant damunt del vidre,
mirava una navalla llarga i fina,
bella com una estàtua de marbre.
Com que els de casa no volien armes,
vaig comprar-la en secret i, en caminar,
la sentia, pesant, dins la butxaca.

[p. 177]

[Vervolg Nederlands]

Nu en dan deed ik het langzaam open,
en dan sprong het lemmet eruit, recht en slank,
met de kloosterlijke koude van het wapen.
Verzwegen aanwezigheid van gevaar:
ik verborg het, de eerste dertig jaar
achter bundels poëzie en daarna
in een la tussen jouw slipjes
en tussen je kousen.
Nu, bijna vierenvijftig jaar oud,
bekijk ik het weer, open in mijn handpalm,
even gevaarlijk als in mijn kindertijd.
Zinnelijk, koud. Dichter bij mijn hals.

[Vervolg Spaans]

A vegades l'obria a poc a poc,
i sorgia la fulla, recta i prima,
amb la conventual fredor de l'arma.
Presència callada del perill:
vaig amagar-la, els trenta primers anys,
rere llibres de versos i, després,
dins un calaix, entre les teves calces
i entre les teves mitges.
Ara, a prop de complir els cinquanta-quatre,
torno a mirar-la, oberta al meu palmell,
tan perillosa com a la infantesa.
Sensual, freda. Més a prop del coll.