De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 165]

Rilke's graf
(Rarogne, Valais)
Marià Manent^*
(Vertaling Helena Overkleeft & Peter Verstegen)

Je ligt in de ultieme
rustplaats, hoog op de donkere rots,
met de bergklimop die niet bang is voor
februari's nachtvorst. Je kruis is wat grof van vorm,
een grafkelder van schaapherders en boeren,
zo ben je ingemetseld in poreuze steen
als wormstekige bruidskist. Door sneeuw en felle zon
is het kruis grauw geworden, de tint van mist.
Toch is er in jouw groeve iets van trots:
een uitgebeiteld wapen, als uit een fabel
van Oostenrijks verleden, bekroning van de versterkte plaats,
solitair en finaal, waar je woord nu woont.

* Marià Manent (Barcelona, 1898-1988) was dichter, vertaler, literatuurrecensent en auteur van memoires. Zijn literaire achtergrond is de periode van het Noucentisme (een Catalaanse politieke en culturele beweging aan het begin van de 20ste eeuw) van waaruit zijn poëzie zich ontwikkelt naar symbolisme en ‘pure poëzie’, resulterend in vijf bundels tussen 1918 en 1986. Zijn vertalingen van met name lyrische Engelse dichters als Yeats, Thomas en Blake zijn veelgeprezen.

La tomba de Rilke (Rarogne, Valais)

Reposes en l'extrem
cementiri, damunt la roca fosca,
amb l'heura muntanyana, que no tem
el gebre del febrer. Tens una creu ben tosca,
de fossar de pastors i camperols,
i cenyeix el teu clos una pedra corcada
com les arques de núvia. Neus i sols
han fet grisa la creu, amb color de boirada.
Però en la teva tomba hi ha una mica d'urc:
un escut cisellat, una mica de faula
de l'Austria antiga, coronant el burg
solitari i extrem de la teva paraula.

[p. 166]

[Vervolg Nederlands]

Hier ligt het voorhoofd dat vaak boog
voor stilte en duisternis,
en als de Alpenwind de sneeuw verstuift
over de dorre grassprieten, weten de boerenknechts,
komend van wijngaarden waar de wijnstok lijkt op een lier,
niets van de blauwige tint verborgen onder het kruis,
van de vrees in je naieve blik en de klimop die zucht
boven het hart dat vrede nooit gekend heeft.

[Vervolg Spaans]

Ací reposa el front que s'inclinà sovint
al silenci i a l'ombra;
i quan el vent dels Alps la neu escombra
damunt l'herbeta morta, els camperols, venint
de les vinyes, on tenen els ceps forma de lira,
no saben que s'amaga sota la creu el blau
i la por dels teus ulls d'infant, i que sospira
l'heura sobre el teu cor que ignorava la pau.