De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 163]

Systemen
Pere Gimferrer^*
(Vertaling Helena Overkleeft & Peter Verstegen)

Poëzie is een systeem
van draaiende spiegels
die harmonisch glijden, licht en schaduw
verschuivend in de paskamer: waarom
het matglas? Als in gesprek - met
het tafellinnen en de zachte muziek -
zou ik zeggen, m'n geliefde,
dat deze of gene afspiegeling het gedicht is,
of een aspect ervan; er is een gedicht mogelijk over
de dood van de groothertogin in Jekaterinenburg en als
de rode zon beweegt op de ramen, denk ik aan haar
blauwe ogen... ik weet niet, ik heb zoveel uren in
nachttreinen doorgebracht, detectives lezend (alléén
in het lege huis openden we kasten) en een keer
's nachts op weg naar Bern kusten twee mannen elkaar in mijn coupé,

* Pere Gimferrer (Barcelona, 1945) is dichter, prozaschrijver, uitgever en vertaler. Sinds 1985 is hij lid van de Real Academia Española. Zijn eerste poëziebundel in het Catalaans, Els Miralls, verscheen in 1970 en werd bekroond met de Lletra d'Orprijs. Zijn romandebuut Fortuny (1983) is in meerdere talen vertaald, waaronder het Nederlands.

Sistemes

La poesia és
un sistema de miralls
giratoris, lliscant amb l'harmonia,
desplaçant llums i ombres a l'emprovador: per què
el vidre esmerilat? Com parlant - de conversa
amb les tovalles i música suau - jo diria, estimada,
que aquest reflex, o l'altre, és el poema,
o n'és un dels aspectes: hi ha un poema possible
sobre la duquessa morta a Ekaterinenburg,
i quan es mou el sol vermell a les finestres, jo recordo
els seus ulls blaus... No ho sé, n'he passat tantes d'hores,
als trens de nit, tot llegint novelles policíaques
(sols a la casa buida, obríem els armaris),
i una nit, anant cap a Berna, dos homes es besaren al meu departament

[p. 164]

[Vervolg Nederlands]

want die was leeg of donker of ik sliep
(een hand zoekt een andere, een lijf een ander)

en nu draait de spiegel

en verbergt dit aspect: het echte en het verbeelde,
de conventie, bedoel ik, en de doorleefde dingen,
de ervaring van het licht in een winters bos,
het probleem coherent te zijn - een spiegelspel -
de daden die oplossen in onwerkelijkheid,
de zuren die oude foto's doordringen, het geel,
lepra, de roest en het mos die de beelden uitwissen,
de gezichten van jongens met strohoed,
al wat in de middag stierf op de fiets, rode
kleurstof verborgen in de cisternes,
vertraagd opgenomen lichamen (in ruimte en tijd) onder water.
(Verdonkerd als de achtergrond van een gebarsten spiegel
is de paskamer de spil van dit gedicht.)

[Vervolg Spaans]

perquè era buit, o jo dormia, o era fosc
(una mà cerca l'altra, un cos l'altre)

i ara gira el cristall

i amaga aquest aspecte: el real i el fictici,
la convenció, és a dir, i les coses viscudes
l'experiència de la llum als boscos hivernals,
la dificultat de posar coherència - és un joc de miralls -,
els actes que es dissolen en la irrealitat,
els àcids que envaeixen velles fotografies,
el groc, la lepra, el rovell i la molsa que esborren les imatges,
el quitrà que empastifa les cares dels nois amb canotier,
tot allò que una tarda morí amb les bicicletes,
cromats vermells colgats a les cisternes,
a càmara lenta els cossos (a l'espai, com al temps) sota les aiguës.
(Enfosquit com el fons d'unn mirall esberlat, l'emprovador
ès l'eix d'aquest poema.)