De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 160]

Vier gedichten
Manuel Forcano^*
(Vertaling Helena Overkleeft)

Tartarus

In de kamer, dit schemerdonker
gelijk aan dat van onze laatste avond in januari.
In mijn gedachten groeit de herinnering aan jou
zoals een vloeistof uitzet als ze stolt.
Zoals het lijf van een zwemmer de kwal
zou ik jou willen ontwijken.

De Tartarus

is noch een woestijn noch een gletsjer.
Hij is als weerloos water voor een dorstige mond.

* Manuel Forcano (Barcelona, 1968) is dichter en semitist. Hij doceert Hebreeuws en Aramees aan de Universiteit van Barcelona, en vertaalde werk van enkele Israëlische dichters en proza van Amos Oz in het Catalaans. Voor zijn eigen poëzie werd hij meerdere malen onderscheiden. Zijn recente bundel El tren de Bagdad (De trein naar Bagdad) werd in 2004 met de Carles Riba-literatuurprijs voor poëzie bekroond en verscheen in het najaar van 2007 in Duitse vertaling. De hier gepubliceerde gedichten zijn uit de bundel Corinth (Corinthe), uit 2000.

Tàrtar

A l'habitació, aquesta penombra
igual a la d'aquell nostre darrer vespre de gener.
Em creix el teu record a la memòria
talment augmenta de volum un líquid que es congela.
Com el cos d'un banyista la medusa
voldria defugir-te.

El Tàrtar

no és ni un desert ni una glacera.
És ser aigua indefensa davant una boca que té set.

[p. 161]

Hoe brood te zeggen tegen het zaad van het graan

Hoe brood te zeggen tegen het zaad van het graan,
eik tegen een eikel, of kruik tegen de klei waarop iemand loopt,
nu te spreken over de dood. Leven
is niets anders dan het vullen van deze tussenfase,
zoals tussen de hemel en de aarde
een vogel die vliegt.

We bewonen enkel het smalle landschap
van het vizier van een kanon.

Com dir-li pa a la llavor del blat

Com dir-li pa a la llavor del blat,
roure a una aglà, o gerra al fang que algú trepitja,
parlar ara de la mort. Viure
és només omplir aquest entremig,
com entre el cel i la terra
una au que vola.

Habitem només el paisatge estret
del punt de mira d'un canó.

Café Laie

Winter zijn de woorden die je me zegt,
kaal. De koude van het niet weten
hoe je tegen te spreken. Als een open kraan die niet loopt,
is de stilte. Een lauwe zon verlicht de bodem
van de leeggedronken kopjes.

En het afscheid komt

als vuur dat dooft aan de kop van een lucifer.

Cafè Laie

L'hivern són les paraules que em dius
sense cap fulla. I el fred de no saber
què contestar-te. És una aixeta oberta que no raja,
el silenci. Un sol tebi illumina el fons
de les tasses ja begudes.

I vindrà l'adéu

com el foc que dorm al cap d'un misto.

[p. 162]

Tel-Aviv

De dageraad zal komen als het water
dat langzaam opstijgt uit de wortel van de palmboom
totaan de bloem die dadel moet worden.
Maar nu wandel je door Tel-Aviv in de nacht. Je zou kunnen huilen
om die zo zwarte zee. Het verlangen is een anker
dat wil dalen naar de verlichte bodem
van het water, en je zei tegen een lichaam:
‘De tijd is een berg die in stukjes uiteenvalt
onder de handen van duizenden zilverzoekers.
Laten we tenminste deze uren bezitten
en maken dat het licht wordt in onze herinnering.’
En het werd avond en het werd morgen,
en zo geschiedde.

Tel-Aviv

Vindrà l'alba com l'aigua
que puja a poc a poc de l'arrel de la palmera
fins a la flor que ha de ser dàtil.
Però ara camines Tel-Aviv de nit. I ploraries
aquest mar tan negre. El desig és una àncora
que vol arribar al fons il.luminat
de l'aigua, i has dit a un cos:
‘El temps és una muntanya que és desengruna
a les mans de milers de buscadors de plata.
Anostrem almenys aquestes hores
i fem que hi hagi llum a la memòria.’
Hi hagué un vespre i un matí,
i fou.