De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 146]

Twee gedichten
Joan Brossa^*
(Vertaling Helena Overkleeft & Peter Verstegen)

De tijd

Deze versregel is het heden.

Het vers dat je net las is al verleden,
- na 't lezen achtergebleven -.
De rest van het gedicht is de toekomst
die bestaat buiten uw
waarneming.

De woorden
zijn hier, of jullie ze lezen
of niet. En geen macht op deze aarde
die dat veranderen kan.

* Joan Brossa (Barcelona, 1919- 1998) was dichter, toneelschrijver en beeldend kunstenaar, daarnaast één van de oprichters van het tijdschrift Dau al set (1948) en een van eersten die de visuele poëzie in de Catalaanse literatuur bracht. Kenmerkend voor zijn literaire werk is het experiment met alle mogelijke technieken, van avantgardistische poëzie tot het perfecte sonnet. In 1997 vertegenwoordigde hij Spanje op de Biënnale van Venetië.

El temps

Aquest vers és el present.

El vers que heu llegit ja és el passat
- ja ha quedat enrera després de la lectura -.
La resta del poema és el futur,
qie existeix fora de la vostra
percepció.

Les paraules
són aqui, tant si les llegiu
com no. I cap poder terrestre
no ho por modificar.

[p. 147]

Nederlaag

Het roer
geeft richting aan het schip.
De berg is het puin van
een land op zijn kop; de gebouwen
liggen onder en hun fundering
steekt er bovenuit.

In het puin

rust een begraven volk. Als je aandachtig
luistert komt er
vanbinnen uit de berg
een diepe en
gesmoorde stem die
vraagt, altijd maar
vraagt.

Derrota

El timó
dóna la direcció de la nau.
La muntanya és la ruïna d'una
patria capgirada: els edificis
van quedar a sota i els fonaments
enlaire.

A les ruïnes

jeu un poble
enterrat. Si escolteu
amb atenció arriba
de dintre la muntanya
una veu profunda
i apagada que
pregunta, que
pregunta
sempre.