De Tweede Ronde. Jaargang 28
(2007)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 120]
| |
Canzone
| |
[pagina 121]
| |
Een herder die de zon haar stralen ziet
neigen naar 't oord waar zij des nachts verblijft
en ziet hoe reeds het Oosten donker wordt,
springt op en, met zijn staf gebarend, drijft
hij nu zijn vee uit waterrijk gebied
met gras en beukebomen zachtjes voort,
ver van de mensensoort,
en bouwt zich een alkoof
van biezen en van loof
en vlijt zich neer om onder zeil te gaan.
Maar, wrede Amor, jij port mij nog aan
om achter stem en voetspoor van dat ene
wilde dier aan te gaan.
Je vangt haar niet, ze schuilt of ze ijlt henen.
Zeelui gaan, als de zon zich 's avonds baadt,
en zij in stille baai voor anker gaan,
onder ruw dek op 't harde hout te rust.
Ook ik zie hier de zon weer ondergaan
die Spanje en Granada achterlaat,
de Zuilen en de Marokkaanse kust.
Mens en dier krijgen rust,
zo wordt wat leeft op aard
in slaap voor kwaad bewaard,
maar niets weet mijn verlangen te bedaren
en elke dag blijkt nieuwe pijn te baren.
Ik zie toch hoe mijn hartstocht nog gedijt -
nu al bijna tien jaren -,
en weet niet wat er mij ooit van bevrijdt.
Zomaar wat praten, ach, verlicht de druk,
dus kijk ik hoe de ossen huiswaarts komen
van het geploegde heuvelland. Maar wat
verklaart dat nooit mijn smart wordt weggenomen
en net zo min het op mij drukkend juk?
Waarom zijn dag en nacht mijn ogen nat?
| |
[pagina 122]
| |
Arm man, je weet toch dat
je eerste blik, gericht
op haar lieflijk gezicht,
haar beeld in je herinnering moest snijden!
List noch geweld kan het daaruit bevrijden
eer míj de Dood van 't leven zal beroven
die alle ding zal scheiden.
Ik weet niet eens wat over hem te geloven.
Mijn Lied, als mijn nabijheid
dag en nacht maakt dat jij
behoort tot mijn partij,
weet ik: elders vertoon jij je niet meer,
en jij mijdt lof van anderen zozeer
dat jou 't idee volstaat, heel 't bergpad lang,
hoe ik in 't vuur verteer
van die bezielde steen waaraan ik hang.
| |
[50]Ne la stagion che 'l ciel rapido inchina
verso occidente, et che 'l dí nostro vola
la gente che di là forse l 'aspetta,
veggendosi in lontan paese sola,
la stancha vecchiarella pellegrina
raddoppia i passi, et piú et piú s 'affretta;
et poi cosí soletta
al fin di sua giornata
talora è consolata
d 'alcun breve riposo, ov 'ella oblia
la noia e 'l mal de la passata via.
Ma, lasso, ogni dolor che 'l dí m' adduce
cresce qualor s' invia
per partirsi da noi l' eterna luce.
Come 'l sol volge le 'nfiammate rote
per dar luogo a la notte, onde discende
dagli altissimi monti maggior l'ombra,
l'avaro zappador l'arme riprende,
et con parole et con alpestri note
ogni gravezza del suo petto sgombra;
et poi la mensa ingombra
di povere vivande,
simili a quelle ghiande,
le qua' fuggendo tutto 'l mondo honora.
Ma chi vuol si rallegri ad ora ad ora,
ch ‘i’ pur non ebbi anchor, non dirò lieta,
ma riposata un' hora,
né per volger di ciel néé di pianeta.
Quando vede 'l pastor calare i raggi
del gran pianeta al nido ov 'egli alberga,
'nbrunir le contrade d 'orïïente,
drizzasi in piedi, et co l 'usata verga,
lassando l 'erba et le fontane e i faggi,
move la schiera sua soavemente;
poi lontan da la gente
o casetta o spelunca
di verdi frondi ingiuncha:
ivi senza pensier' s 'adagia et dorme.
Ahi crudo Amor, ma tu allor piú mi 'nforme
a seguir d 'una fera che mi strugge,
la voce e i passi et l 'orme,
et lei non stringi che s 'appiatta et fugge.
| |
[pagina 123]
| |
E i naviganti in qualche chiusa valle
gettan le membra, poi che 'l sol s 'asconde,
sul duro legno, et sotto a l 'aspre gonne.
Ma io, perché s 'attuffi in mezzo l 'onde,
et lasci Hispagna dietro a le sue spalle,
et Granata et Marroccho et le Colonne,
et gli uomini et le donne
e 'l mondo et gli animali
aquetino i lor mali,
fine non pongo al mio obstinato affanno;
et duolmi ch 'ogni giorno arroge al danno,
ch ‘i’ son già pur crescendo in questa voglia
ben presso al decim 'anno,
né poss 'indovinar chi me ne scioglia.
Et perché un poco nel parlar mi sfogo,
veggio la sera i buoi tornare sciolti
da le campagne et da' solcati colli:
i miei sospiri a me perché non tolti
quando che sia? perché no 'l grave giogo?
perchéé díí et notte gli occhi miei son molli?
Misero me, che volli
quando primier síí fiso
gli tenni nel bel viso
per iscolpirlo imaginando in parte
onde mai né per forza né per arte
mosso sarà, fin ch ‘i’ sia dato in preda
a chi tutto diparte!
Né so ben ancho che di lei mi creda.
Canzon, se l'esser meco
dal matino a la sera
t 'à fatto di mia schiera, tu non vorrai mostrarti in ciascun loco;
et d 'altrui loda curerai sí poco,
ch 'assai ti fia pensar di poggio in poggio
come m 'à concio 'l foco
di questa viva petra, ov 'io m 'appoggio.
|
|