De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 117]

Twee gedichten
Czesław Miłosz
(Vertaling Tom Eekman)

Ontmoeting

We reden vóór de dageraad over bevroren velden,
een rode vleugel rees al, maar het was nog nacht.

Een haas stak plots vlak vóór ons over,
en één van ons wees naar hem met de hand.

't Is lang geleden. Geen van beiden leeft nu meer,
de haas niet noch degeen die naar hem wees.

Mijn liefde, waar zijn ze en waarheen gaan ze,
de handzwaai, 't rennen van de haas, het wielgeknars -
ik vraag het niet uit droefheid, maar nu ik er sterk aan denk.

(1937)

Spotkanie

Jechaliśmy przed świtem po zamarzłych polach,
Czerwone ksrzydło wstawało, jeszce noc.

I zając przebiegł nagle tu ż przed nami,
A jeden z nas pokazał go ręką.

To było dawno. Dzisiaj już nie żyją
Ni zając, ani ten co go wskazywał.

Mi łosci moja, gdzież są, dokąd idą
Błysk ręki, linia biegu, szelest grud -
Nie z żalu pytam, ale z zamyślenia.

[p. 118]

Wat het betekent

Weet niet dat hij licht geeft
Weet niet dat hij vliegt
Weet niet dat hij die is en geen ander.

En steeds vaker, met open mond,
met een smeulende Gauloise-sigaret,
bij een glas rode wijn,
denk ik erover wat het betekent die te zijn en geen ander.

Zo was het ook toen ik twintig was.
Maar toen was er de hoop dat ik alles zou zijn,
misschien zelfs een vlinder en een merel, door een betovering.
Nu zie ik de stoffige wegen van het district
en het stadje waar de postbeambte zich dagelijks bedrinkt
van verdriet dat hij alleen met zichzelf identiek is.

Omsloten mij maar alleen de sterren
en ging het maar gewoonlijk zo
dat de zogenaamde wereld bestond
en het zogenaamde lichaam, die twee,
en dat ik niet recalcitrant wilde zijn. Maar nee.

(1960)

Co znaczy

Nie wie że świeci
Nie wie że lata
Nie wie że jest tym a nie innym.

I coraz częściej z otwartymi ustami,
Z gasnącym papierosem Gauloise,
Nad sklanką czerwonego wina,
Myślę o tym co znaczy być tym a nie innym.
Tak samo było kiedy miałem dwadzieścia lat.
Ale wtedy nadzieja, że będę wzystkim,
Może nawet motylem i kosem, przez zaklęcie.
Teraz widzę zapylone drogi powiatu
Imiasteczko w którym urzędnik poczty upija się
co dzień
Z żalu, że jest tożsamy tylko ze sobą.

A dbyby tylko gwiazdy zamykały mnie
I gdyby tak się zwykle odbywało,
Że jest tak zwany świat i tak zwane siało.
Gdybym chciał być nie-sprzeczny. Ale nie.