De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 77]

Een volk zandlopers^*
Jos Versteegen

Een volk zandlopers staat er in
je op wanneer je voet aan wal zet,
om vijf uur, op het bruine zeil
dat ooit geschuurde planken was
of inderdaad alleen maar zand.
Je bent hier niet alleen: je moeder
kookt koffie en je vader zegt
niet veel, zoals hun ouders en
hun ouders en. Ze kijken door
je ogen, werken in je vingers,
lopen in schoenen, laarzen met
je mee.

Het land op met die stoet

bejaarde aardappelschoffelaars
en bietenwieders in je vlees.
Nachtschade van de voet gesneden,
brandnetels uit de schoot gewrongen,
een zwerm van blikken in je oog
voor hondsdraf die het waagt een sprint
te trekken naar de sperziebonen
of uitschiet naar de jonge sla.
Je leest het onkruid uit de regels,
dat achter je de bladen krult:
het stuiptrekt in de junizon
en ligt daar morgen knisperig
en bruin en onbegraven.

Onder

een hemel als een blauwe cloche
staat onze maaltijd op het land,
al woont er hier en daar nog luis
en dienen slakken nog verdreven
uit waaierbladeren van kool.

* Dit gedicht maakt deel uit van de bundel Slapen bij een warme man, die in het voorjaar van 2008 verschijnt bij uitgeverij Nieuw Amsterdam.

[p. 78]

 

Je zult de dikke muizen rapen,

 

die 's winters in de kelder liggen

 

met droog zand in de ogen, aan

 

de huid: een massagraf om met

 

een emmer leven uit te putten.

 

 

 

Een volk zandlopers ben je, vol

 

onheuglijke tijden. Schenk koffie

 

onder een boom, om drie uur 's middags,

 

praat in jezelf met iemand die

 

vergeten is in jou, vermoeid

 

of schimmelig, en laat de rest

 

maar snijden door die paardebloemen,

 

die wolfsmelk en dat varkensgras:

 

kadavers maken is hun vak.

 

 

 

Een volk zandlopers gaat naar huis

 

en legt geperste aarde neer

 

tot bij de achterdeur: het is

 

geen tekst die uit de zoolprofielen

 

van plastic laarzen op de grond

 

getekend wordt alsof het land

 

een spreuk of wijsheid heeft bedacht

 

voor ons, aan tafel, straks.

 

Een duif

 

tikt met zijn nagels seinen in

 

de goot, en van de borden dampt het.

 

Een volk zandlopers eet er met

 

je mee terwijl de klimop als

 

een onkruid naar de ramen groeit.