De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 79]

Traditie
Nico Weber

Een sestina voor Corrie Hogetoorn

Je zou een tijdlang je geweld uitwonen.
Hoe aardig leek het handelen naar wetten -
je hekelde de strijd in je sonnetten,
met vulpen. Inkt uit flessen, geen patronen.
Jouw liefelijke kant, was die normaal,
gewoonte, camouflage, jouw verhaal -

de schuilhoek in een welbekend verhaal;
een onderdak dat zich scheen uit te wonen?
Sjablonen, aan de buitenkant normaal,
intern een residu van oude wetten:
de kern van kogellagers en patronen.
Conflicten overheersten jouw sonnetten.

Hoe moest het verder? Hoe kon jij sonnetten
van moord en doodslag in een zoet verhaal
veranderen - de chaos in patronen
bedwingen door agressie uit te wonen.
Er school teveel verwarring in je wetten.
Vernieling scheen gewoon, de dood normaal.

En jij maar zoeken. Was het zo normaal?
Je leverde een slag in je sonnetten.
Waar was je invloed, wetten bleven wetten.
Er was geen huis te houden. Geen verhaal
meer op te maken dan het uit te wonen:
een wapenstilstand tussen oerpatronen,

[p. 80]

 

het wijkende van inkt- en knippatronen.

 

Je braakte op je vondsten. Te normaal

 

leek het om ook je leven uit te wonen;

 

platvloers verzameld in een reeks sonnetten.

 

Wat dit jouw poëzie of je verhaal,

 

of beide? Aangetast door welke wetten?

 

 

 

Je raakte oorlogszuchtig, door wiens wetten?

 

Ze waren niet te delen in patronen,

 

sjablonen, een vertelling; spookverhaal.

 

Je voelde je uitzonderlijk normaal

 

toen je de feiten toeliet in sonnetten:

 

je met de ondergang ging samenwonen.

 

 

 

Normaal, het waren algemene wetten,

 

patronen - jij schreef andere sonnetten,

 

verhalend, om restanten uit te wonen

 

 

 

(van illegale wanhoop in terzetten

 

het overschot, te vreemd om in te wonen

 

te weinig om de bakens te verzetten).