De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 185]

Twee sonnetten
Maria Stuart^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Vijfde sonnet voor Bothwell

Om hem moest ik in diepe smart verkeren,
Die eerste keer toen hij mijn lijf bezat
Zonder dat ik mijn hart gegeven had.
Daarna moest ik een grote vrees bezweren

Toen hij een zware wond moest incasseren
En ik in tranen liever wilde dat
Ik sterven zou dan zou verliezen wat
De ene burcht was waar ik mij kon weren.

Om hem heb ik mijn eerbaarheid veracht,
Het enige dat ons gelukkig maakt;
Om hem riskeer ik glorie en geweten.

Om hem was ik verwant en vriend vergeten
En heb ik al het andere verzaakt,
Opdat mij slechts uw alliantie wacht.

* Zie voor noot p. 188.

Sonnet à Bothwell, no. 5

Pour lui aussi j'ai jeté mainte larme.
Premier, quand il se fit de ce corps possesseur,
Duquel alors il n'avait pas le coeur.
Puis me donna une autre dure alarme

Quand il versa de son sang mainte drachme
Dont de grief il me vint laisser douleur
Qu il me pensa ôter vie et frayeur
De perdre las le seul rempart qui m'arme.

Pour lui depuis j'ai méprisé l'honneur
Ce qui nous peut seul pourvoir de bonheur,
Pour lui j'ai hasardé grandeur et conscience.

Pour lui j'ai quitté parents et amis,
Et tous autres respects sont à part mis.
Bref, de vous seul je cherche l'alliance.

[p. 186]

Sonnet geschreven in kasteel Fotheringhay

Ach, wie ben ik? En waartoe dient mijn leven?
'k Ben enkel lichaam, van het hart ontdaan,
Een ijdele schim wier ongeluksbestaan
Mij nog uitsluitend voor de dood doet leven.

Mijn vijanden, waar is uw nijd gebleven
Op haar wier zucht naar grootheid is vergaan?
Dat daarmee aan uw woede is voldaan
Heeft mij een overmaat aan smart gegeven.

Gij, vrienden die mij zo genegen zijt,
Bedenk dat, zonder hart en zwak van leden,
Ik u geen goede werken kan beloven.

Wens dus een einde aan de catastrofe
En dat ik, zo gestraft al hier beneden,
Straks deel krijg aan eeuwige zaligheid.

Sonnet écrit au château de Fotheringhay

Que suis-je hélas? Et de quoi sert ma vie?
Je ne suis fors qu'un corps privé de coeur,
Une ombre vaine, un objet de malheur
Qui n'a plus rien que de mourir en vie.

Plus ne me portez, O ennemis, d'envie
A qui n'a plus l'esprit à la grandeur.
J'ai consomméé d'excessive douleur
Votre ire en bref de voir assouvie.

Et vous, amis, qui m'avez tenue chère,
Souvenez-vous que sans coeur et sans santé
Je ne saurais aucune bonne oeuvre faire,

Souhaitez donc fin de calamité
Et que, ici-bas étant assez punie,
J'aie ma part en la joie infinie.