De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 101]

Het gelukkige paar
Elisabeth van Roemenië^*
(Vertaling Antonia Bolweg)

Roman in drie delen

I

Ze waren elkaar beloofd, dat wil zeggen dat ze elkaar al toebehoorden. Ze zaten voortdurend tegenover elkaar, of naast elkaar, terwijl ze elkaars handen vasthielden en in eikaars ogen keken. Ze waren zo gelukkig dat ze soms helemaal stil werden en zuchtten alsof ze hun geluk niet meer konden verdragen. Het was ook niet meer te verdragen! Hij had veel geld, zij had veel geld. Hij was een knappe man, en zij was een buitengewoon mooi meisje, met donkere levendige ogen, een mondje dat getuigde van energie en wilskracht, en zwarte krullen. Hij was blond, kalm en goedig, als een grote lobbes van een hond, al had hij een kantoor met veel personeel en een heleboel geld. Hij had ook heel mooie ringen en een glinsterende dasspeld, en zij had hem een horloge gegeven met zijn portret in email aan een zware gouden ketting en een medaillon vol met haar haar. Zij kreeg elke dag een nieuwe armband, een boeket bloemen of een doos bonbons. En terwijl haar snoezige witte tandjes aan de bonbons knabbelden, bestelde ze de laatste creaties van Worth die ze paste als ze waren binnengekomen. Op een dag was ze diepbedroefd; het lijfje van een japon was een centimeter te wijd - een onvergeeflijke slordigheid, om je 52 centimeter aan te meten als je een taillewijdte van 51 centimeter hebt! Wat dacht die man wel? De aanstaande werd erbij geroepen en gevraagd of hij het ook niet onvergeeflijk vond, wat hij zonder mankeren deed. Dat kalmeerde haar al aardig. Niets kon haar beter kalmeren dan te zien

* Elisabeth, koningin van Roemenië (1843-1916), die geboren werd als Fürstin von Neuwied en in 1869 trouwde met Karel, de latere koning, publiceerde onder de naam Carmen Sylva. Ze verzamelde en publiceerde Roemeense volksliedjes en sprookjes, maar was ook zelf actief als dichteres en schrijfster van novellen. In haar tijd was ze populair en werd ze veel vertaald. De Amsterdamse UB heeft 37 titels van haar, waaronder ‘Gedachten eener koningin’. Ze schreef een hele dichtbundel over de Rijn, Mein Rhein. Bij de opening van het Vredespaleis in Den Haag droeg zij een voor de gelegenheid vervaardigde ode voor.

[p. 102]

dat anderen haar mening deelden, en niets kon hem beter kalmeren dan anderen voor hem te zien denken en besluiten.

Hoe zouden ze heten? Hij heette Edgard, en zij Valérie. Ze hadden dus, behalve hun geld, bijzonder fraaie namen! Er ontbraken alleen nog een adelspartikel en een familiewapen. Ze hadden dan ook nog twee wensen: een adelspartikel en een wapen, en om te zorgen dat die vervuld zouden worden kon je rekenen op het fonkelen van haar donkere ogen. Desnoods zou ze ervoor naar haar aanbidders gaan. Edgard was niet jaloers, zo zeker was hij van haar grenzeloze liefde! Maar hij mocht buiten haar geen andere godheid dienen, want Valérie was jaloers. En ze had volkomen het recht om alle attenties voor haarzelf alleen te willen, want ze was dikwijls de mooiste, gewoonlijk de rijkste en altijd de meest gefêteerde, en Edgard, de man die door iedereen zo werd benijd, had de kleine fee stormenderhand veroverd in haar diamanten kasteel met de gouden deur, waar hij als een overwinnaar was binnengegaan om er alras klein gehouden en als een slaaf behandeld te worden. Buiten doolden de hongerlijders, zich voedend met de kruimels die hen door een driftig, met ringen bedekt handje werden toegeworpen. - Aanbidders zijn handige dieren om te hebben, dacht Valérie, je moet ze niet tegen de haren instrijken zolang ze van pas kunnen komen.’

Edgard was het terecht helemaal met haar eens, wat haar geheel en al kalmeerde; want ook als hij het niet met haar eens was geweest, zou ze aanbidders hebben gehad en daar was misschien twist van gekomen. De bruiloft was natuurlijk zo mooi dat niet alleen de hele stad, maar alle binnen- en buitenlandse kranten erover spraken. De vader van Valérie had alle journalisten uitgenodigd en kostbare cadeaus gegeven. De bruid was prachtig. De bruidegom weerspiegelde haar pracht.

II

Valérie had geen 52 centimeter taillewijdte meer, maar wel een adelspartikel en ‘wapens’, jawel: wapens, wel honderd wapens, wapens boven de deur, in de hal, op elk paneel van haar rijtuigen, op elke livrei van elke bediende, wapens op het damasten behang in haar slaapkamer, in het houtsnijwerk van de eetkamer, wapens op het tafelzilver en het kristal, wapens op het porselein en het linnengoed, wapens op het briefpapier

[p. 103]

en de enveloppen! Ze had geen 52, zelfs geen 62, zelfs geen 72 centimeter taillewijdte, maar in ruil daarvoor twee kinderen, een jongen en een meisje, als op bestelling, en dat was genoeg. Valérie was de tederste moeder van de wereld. Twee keer per dag mochten de kinderen naar beneden komen, een keer in klein toilet voor het dejeuner, dat het petit dejeuner was voor de ouders, omdat die nooit voor elf uur opstonden, en vervolgens, beeldig aangekleed, voor het diner. Ze hadden kleren van fluweel, droegen oude Venetiaanse kant en donkerrode pluchen hoeden zo groot als wagenwielen, even mooi als oude schilderijen, zij het ook wat vergeeld, want ze kwamen nauwelijks in de buitenlucht, bang als men was voor verkoudheid. Valérie had pas rust als ze in hun goed verwarmde kamer waren en de gangen zo heet waren gestookt als keukenfornuizen. Edgard bewonderde haar nog altijd en zij bewonderde Edgard nog altijd. ‘Is het geen knappe man geworden?’ placht ze te zeggen tegen haar bewonderende vriendinnen die geen wapen hadden.

III

Valérie was aan alle kanten rond: ze rolde meer dan ze liep. Maar haar man was haar vertrouwelijke raadsman en zij zijn vertrouwelijk raadsvrouw; haar zoon was met zijn nicht getrouwd, een miljonaire, en haar dochter had een rijke man gevonden. Haar zoon had een zoon die een beetje simpel was, maar Valérie bedacht dat hij veel geld had en wel een goede vrouw zou vinden, en ze kalmeerde. Haar dochter had twee lelijke dochters, maar Valérie bedacht dat ze veel geld hadden en dat ze rijke echtgenoten zouden vinden, en ze kalmeerde. Edgard was overigens meer dan ooit bezig haar te kalmeren, want met haar corpulentie zou het niet ongevaarlijk zijn haar uit haar humeur te brengen. Ze ontvingen prinsen en ministers aan hun tafel, ze gaven bals waarop het operakoor de wals zong, de eerste militaire kapel de polka speelde en waarvoor ze uit Nice rozen, camelia's en viooltjes lieten komen, met een speciale trein.

En op de promenades en bij de rennen vertoonden ze zich in de elegantste calèches, bespannen met de mooiste paarden, paarden die zo mooi waren dat de heren de twee meisjes die hun grootmoeder vergezelden nog zo kwaad niet begonnen te vinden en hun allerlei attenties

[p. 104]

begonnen te bewijzen en zelfs zo ver gingen dat ze hen tenslotte lieten geloven dat ze mooi waren. En waar word je gelukkiger van dan te geloven dat je mooi bent, na altijd het tegendeel gedacht en gehoord te hebben? De grootmoeder zei:

‘Voor de mond van de ene en de neus van de andere een houden we een miljoentje, en dan zullen wij eens zien of ze niet toehappen!’

En ze hadden niet alleen voor elk één kandidaat, maar twaalf, veertien, achttien kandidaten! De jongedames praatten over niets anders dan over hun schare aanbidders en werden zo kieskeurig dat het een keer niet veel scheelde of Valérie begon zich te ergeren, waarop de jongedames te verstaan werd gegeven dat hun grootmoeder zich niet mocht ergeren, omdat ze anders een beroerte zou krijgen en dat zou heel erg zijn. Er mocht in dat huis niet iets ergs gebeuren. Ze werden dus dezelfde dag nog uitgehuwelijkt. Valérie kalmeerde en de meisjes werden erg gelukkig, omdat ze zich allerlei nukken en grillen konden veroorloven. Wanneer hun heer-en-meesters hun stem wilden verheffen tegen de nukken en grillen, zeiden ze:

‘Maar we hebben ervoor betaald!’

En de andere jonge vrouwen benijdden hen om hun goeie sullen van echtgenoten en hun nukken en grillen; want zij hadden daar het geld niet voor en moesten gehoorzaam zijn, volgens de Tien Geboden. Maar de Tien Geboden zijn niet gemaakt voor rijke mensen. Die hebben er geen behoefte aan, want ze kunnen alles afkopen.

Iedereen zou dus moeten proberen rijk te worden, om gelukkig te zijn!