De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 36]

Sterren boven Carnac
Jan Boerstoel

Ze vallen niet zo op in Amsterdam
al kun je daar de sterren ook wel zien,
maar alle neon- en lantarenlichten
maken ze anders, minder ver misschien.

Maar hier, boven de stenen van de doden,
Carnac, een naam die knarst tegen je tanden,
staan ze als offervuren 's nachts te branden,
in vlam voor onverbiddelijke goden.

Niets lijkt hun op de wereld te ontgaan,
sinds jaar en dag, als het om mensen gaat
en wat die welbewust elkander aandoen,
met wreedheid als de menselijke maat.

Druïden, die in maanbeschenen nachten
hun bloederige zwarte kunst bedreven,
ridders die heel hun heraldieke leven
in dienst stelden om landvolk af te slachten.

De Zonnekoning die hen naar de kroon
wou steken, maar allang niet langer straalt.
Napoleon die ook al niet meer schittert,
omdat het donker hem heeft ingehaald.

Onschokbaar staan zij nergens van te kijken,
terwijl de mensen lijden door de tijden
en waar dat lijden aldoor toe blijft leiden:
het sneuvelen, het sneven, het bezwijken.

[p. 37]

 

Ze vallen niet zo op in Amsterdam,

 

maar hier staan zij de hele hemel rond

 

en staren maar met witte, hete ogen...

 

Ergens ver weg blaft godzijdank een hond.