De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 127]

Drie korte verhalen
Saadat Hasan Manto
(Vertaling Lodewijk Brunt)

Deemoed

De trein werd tegengehouden. Wie tot het andere geloof behoorde, moest uitstappen en werd doodgeschoten of met zwaarden afgeslacht. Toen ze klaar waren, bekommerden de aanvallers zich over de achtergebleven treinreizigers en deelden melk, fruit en snoep uit. Voordat de trein verder reed, richtte de man, die de bloedige moordpartij had aangevoerd, zich tot de passagiers: ‘Waarde broeders en zusters! We werden over de aankomst van deze trein pas op het allerlaatste ogenblik geïnformeerd. Het spijt ons dat we niet zo goed voor jullie hebben kunnen zorgen als we hadden gehoopt.’

Kat in de zak

Twee vrienden kozen een meisje uit een groep van twintig en werden het eens over de som van 42 roepies. Na de nacht met haar te hebben doorgebracht, vroeg een van hen, ‘Hoe heet je?’

Toen het meisje haar naam noemde, was de man stomverbaasd. ‘Maar ze hadden ons verteld dat je van het andere geloof was.’

Het meisje antwoordde: ‘Dat was een leugen.’

Hij rende naar zijn vriend en zei: ‘Die schoften hebben ons belazerd. Ze hebben ons een meisje van ons eigen geloof meegegeven. Laten we haar gaan terugbrengen.’

De juiste handelwijze

Toen de buurt werd aangevallen, werden sommige mannen uit de minderheidsgroep gedood; de rest vluchtte uit lijfsbehoud. Eén man en zijn vrouw besloten om te schuilen in de kelder van hun huis.

Twee dagen en twee nachten wachtte het echtpaar op de aanvallers, maar er verscheen niemand.

[p. 128]

Er gingen nog twee dagen voorbij. De doodsangst werd geleidelijk aan wat minder. Honger en dorst werden de grootste vijanden.

Er gingen nog vier dagen voorbij. Nu hadden de man en vrouw alle belangstelling voor leven of dood verloren. Ze kwamen uit hun schuilplaats te voorschijn.

De man probeerde de aandacht van zijn buren te trekken door hard te roepen: ‘We geven ons over - maak er maar een eind aan.’

De aangeroepenen kwamen voor een verschrikkelijke keus te staan: ‘Onze geloofsovertuiging verbiedt het ons te doden.’

Het waren Jains. Na lang beraad en veel onderlinge discussie besloten ze om het echtpaar door te sturen naar een andere buurt, waar de juiste handelwijze kon worden gevolgd.