De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 17]

Kat en de liefde
Frans Pointl

Vier jaar geleden had Otto een anderhalf jaar oude cyperse kater uit het asiel gehaald. De eerste weken was ook zijn vrouw Ada ermee verguld geweest - uit hun vreugdeloze omarmingen waren geen kinderen voortgekomen. Toen bleek dat de kat het meest naar hem trok had ze het dier volkomen genegeerd, ze gaf hem zelfs niet meer te eten; dat moest Otto maar doen.

‘Kat’, zoals Otto hem had gedoopt, was niet vet maar wel buitenproportioneel. Vanaf zijn snuit tot aan het uiteinde van zijn weelderige staart mat hij zo'n honderdentien centimeter en als hij zich uitrekte wel honderdentwintig centimeter. Vaak kuste Otto de grote kop met de brede neusrug. Kats goudgroene ogen met kleine of grote zwarte pupillen - al naar gelang van het licht - keken hem dan zacht en begrijpend aan. Kat was het enige levende wezen aan wie Otto zijn affectie kwijt kon. Betrapte Ada hem op die handeling, dan wees ze met een wijsvinger naar haar voorhoofd.

In de buurt waar Otto en Ada woonden, beweerde men dat het echtpaar een tijger als huisdier hield. Anderen maakten er een hyena, vos of wolf van. Als verstokte stedelingen konden ze de verschillende soorten kat- en hondachtigen niet van elkaar onderscheiden.

Als Otto in zijn bed stapte volgde Kat hem en sprong op zijn hoofdkussen. Omdat het dier zo groot was geworden had Otto een speciaal kussen laten vervaardigen dat éénennegentig centimeter lang en éénenvijftig centimeter breed was. Toen Ada en hij in aparte kamers gingen slapen had hij een twijfelaar voor zichzelf aangeschaft.

Meestal lag hij voor het slapen nog even te lezen. Nadat hij het leeslampje had uitgedaan en het kamertje nagenoeg in duisternis was gehuld, placht Kat zijn warme vacht met kracht tegen zijn hoofd te duwen. Tegelijkertijd begon hij zo nadrukkelijk te spinnen dat het resoneerde in Otto's hoofd.

Het duurde altijd even voordat het dier zijn draai had gevonden; hij ging staan en besnuffelde uitgebreid gezicht, haar en oren van zijn baas. De aanraking van Kats koude en enigszins natte neus en het gekriebel van zijn snorharen ervoer Otto bijna als iets erotisch. Daarna ging Kat weer liggen, zijn warme vacht tegen Otto's hoofd aandrukkend.

[p. 18]

Eens had Otto gedroomd dat Kat enorm was en hijzelf dermate klein dat Kats voorpoten hem als zuilen voorkwamen. Ada kwam de kamer binnen; ook zij was gekrompen.

‘Grijp haar, Kat!’ riep hij.

Onmiddellijk stak Kat een van zijn imposante zuilen uit en haalde Ada met uitgestoken naaldscherpe klauwen naar zich toe. Overal waar zijn nagels in haar vlees drongen begon het hevig te bloeden. Haar gezicht was in doodsangst verwrongen en ze gilde dat het een lieve lust was. Met voldoening bezag Otto het tafereel. Uiteindelijk verorberde Kat haar luid smakkend met huid en haar, jurk en schoenen.

Met wellust dacht Otto vaak terug aan die droom, die hij koesterde. Kat haatte Ada. Hoe vaak zwierf hij niet hongerig en dorstig door het huis en door de tuin als Otto naar zijn werk was? Doordat Kat zo log was geworden, kostte het hem veel meer moeite nog een muis, pad of vogeltje te vangen. Geheel beneden zijn waardigheid begon hij zelfs vuilniszakken open te scheuren als hij door het plastic heen de geur van vlees of vis bespeurde.

Het bedrijf waar Otto werkte ging failliet. Voor een nieuwe betrekking werd hij te oud bevonden. Tenslotte belandde het echtpaar in de bijstand.

De man die zijn vrouw al jarenlang haatte, liep gearmd met haar door de drukke Amsterdamse Kalverstraat. Hoe kon dat mens zo langdurig kwebbelen zonder ook maar iets van relevantie te melden, dacht hij. Soms fantaseerde hij dat hij haar de tong uitsneed. Het was een klein hapje, maar misschien zou Kat haar gekookte tong wel appreciëren.

Voor menige etalage bleef ze staan. Met haar enigszins puilende ogen en een trek van woede bekeek ze de artikelen die buiten haar bereik lagen. Hij, die volgens haar daaraan debet was, stond naast haar.

Hij verafschuwde de materialistische, computergestuurde maatschappij die steeds doordringender de geur van ontsmettingsmiddelen begon uit te wasemen.

‘Waarom neem je geen baantje als vakkenvulster of caissière bij een supermarkt? Dan kun je eindelijk de dingen kopen die nu onbereikbaar voor je zijn,’ had hij haar eens voorgesteld. Woedend had ze hem aangekeken.

‘Ik een baan nemen? Jij hoort voor me te zorgen, slampamper die je bent.’ Op een druilerige zondagmiddag zat ze bedragen in haar huishoud-

[p. 19]

boekje te bestuderen.

‘Nu moet het maar eens uit zijn met dat zorgen voor die smerige zwerfkat, Kat kost ons al genoeg. Dat bakbeest is veel te duur voor ons wat voeding aangaat.’ Hij was net verdiept in een interessant krantenartikel. Zelfs in rust zijn krantje lezen was hem niet gegund. In de grote rommelige tuin van het pakhuis waar ze tegenover woonden, verzorgde hij al enkele maanden een haveloze, kleine zwerfkat. Hij of zij - het dier liet zich niet aanhalen - had een muisgrijze vacht en een grappige witte neuspartij. Soms, voor hij naar bed ging, liep hij in pyjama en kamerjas met een schaaltje melk en een bakje brokjes nog even die tuin in.

Ada bleef doorrazen.

‘Heb je eigenlijk wel eens uitgerekend wat alleen die stomme zwerfkat ons per maand kost? Al die blikjes Whiskas, al die pakken kattenbrokjes. Er wordt verdomme meer geld aan die rotkatten besteed dan aan mij, en ik ben een mens.’

‘Meen je dat nou?’ reageerde Otto, die zich tevergeefs op zijn krantenartikel trachtte te concentreren. Maar ze wist van geen ophouden.

‘Of jij belt de gemeente, of ik doe het. In het buurtblad van deze week staat dat ze binnenkort grote opruiming onder de zwerfkatten gaan houden, dat fokt maar aan.’ Hij zweeg en zette zich schrap. Als ik voor de keuze zou worden gesteld liet ik jou opruimen, dacht hij. Maar de hysterica in haar was nog steeds niet uitgeraasd. ‘Kat en die zwerfkat zijn belangrijker voor je dan ik, hè?’ gilde ze. Ze greep de bijna lege theepot en smeet die tegen de muur.

Misschien wordt ze echt gek omdat ze in de overgang zit of omdat ze al jarenlang seksueel onbevredigd is, ging het door zijn hoofd. Hijzelf had al heel lang geen behoefte meer aan seks, althans niet met zijn wettige echtgenote.

Zich met moeite beheersend stond hij op.

‘Ik ga naar bed.’

Met neergeslagen oogleden verliet hij de huiskamer. Kat, die zoals altijd trouw naast zijn stoel had gezeten, volgde hem.

‘Ga Kat maar neuken!’ gilde Ada.

In de slaapkamer sprong Kat meteen op zijn bed en keek hem verwonderd aan, voorzover dat bij katten mogelijk is. Met zijn koude, nattige neus besnuffelde hij Otto's wangen, die hij even later al spinnend met zijn raspige tong begon te likken. Kat hield wel van iets zoutigs.