De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 182]

Gedicht
Jevgeni Rejn
(Vertaling Nina Targan Mouravi)

Dit is de weerdienst van vochtige winters,
niet te beroerd om ons nog iets te leren
over eenjarige dromen in splinters,
nieuwe, goedkope begrafeniskleren.

Korzelig leken de eeuwige linden
die ons de weg naar het landgoed versperden,
maar achteraf, zo deemoedig als blinden,
brengen ook zij hun verhalen te berde.

Zie je ons staan, in de troebele avond,
samen een spierwitte afgrond genaderd.
Tijdens dit weerzien was alles wat plaatsvond
even rechtvaardig en zonder genade.

Al wat verbrand was, gesneuveld, verstreken,
wat onze drank bij het afscheid vergalde.
Zie je ons staan, op de grens van het breken,
als op een laatste denkbeeldige halte.

Daarom die sneeuw, hij beplakt en bedekt je
wangen en mond met zijn vochtige vlokken, -
hij, als een ijverig avondstudentje,
leerde wat recht is door nachtelijk blokken.

't Recht van het onrecht, de zege der aftocht
gaan wij omarmen voortaan met ons tweeën.
Laat na de veldslag mijn lichaam niet achter,
ook als de liefde allang is verdwenen.

[Russisch]

Мокрой зимы всепогодные сводки
нам объяснить на прощанье готовы
невероятность мечты-первогодки,
важную бедность последней обновы.

В старой усадьбе бессмертные липы
нас пропускают едва на задворки,
но присмиревшие, как инвалиды,
шепчут вдогонку свои поговорки.

Вот и стоим мы над белым обрывом
в мутном отливе последнего света.
Было безжалостным и справедливым
все, что вместилось в свидание это.

Все, что погибло и перегорело,
и отравило последние стопки.
Вот и стоим на границе раздела,
как на конечной стоят остановке.

Вот почему этот мокрый снежочек
склеил нам губы и щеки засыпал, -
он, как упрямый студентик-заочник,
выучил правду в часы недосыпа.

Правду неправды, удачу неволи -
то, что отныне вдвоем приголубим.
Не оставляй меня мертвого в поле,
даже когда мы друг друга разлюбим.