De Tweede Ronde. Jaargang 27
(2006)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 150]
| |
Vijf gedichten
| |
Maptiai ειδοιΤὰ μɛγαλɛĩα νὰ φοβάσαι, ὤ ψυχή.
Καί τὲς φιλοδοξίɛς σου νὰ ὺπɛρνικήσɛις
ἂν δὲν μπορɛίς, μὲ δισταγμò καί προφυλάξɛις
νὰ τὲς ὰκολουθɛĩς. Κι őσο έμπροστὰ προβαίνɛις,
τόσο ὲξɛταστική, προσɛκτική νὰ ɛïσαι.
| |
[pagina 151]
| |
[Vervolg Nederlands]En eenmaal op je hoogtepunt, als Caesar nu,
eenmaal van zo'n illuster man de waardigheid deelachtig,
let dán vooral goed op - wanneer je door de straten rondgaat,
in hoge staat als heerser nu met je geleide,
mocht uit de massa een Artemidorus
naar voren stappen, jou een briefje overhandigen
en haastig daarbij zeggen: ‘Dit moet je meteen nu lezen,
het gaat om grote zaken die je aanbelangen’ -:
zorg dan dat je blijft staan, zorg dat je alles uitstelt
wat je aan 't doen bent of bespreekt, zorg dat je alle lieden
die je begroeten en respect bewijzen aan de kant schuift
(die zie je straks nog wel), laat zelfs maar even wachten
tot de senaat aan toe, en neem terstond dan kennis
van de ernstige berichten van Artemidorus.
| |
[Vervolg Russisch]Κι ὅταν θὰ φθάσɛις στὴν ἀκμή σου, Καίσαρ πιά
ἔτσι πɛριωνύμου ἀνθρώπου σχῆμα όταν λάβɛις,
τότɛ κυρίως πρόσɛξɛ σὰν βγɛῖς στὸν δρόμον ἔξω,
ἐξουσιαστής πɛρίβλɛπτος μɛ συνοδɛία,
ἂν τύχɛι καὶ πλησιάσɛι ἀπὸ τὸν ὄχλο
κανένας 'Αρτɛμίδωρος, ποὺ φέρνɛι γράμμα,
καὶ λέγɛι βιαστικά ‘Διάβασɛ ἀμέσως τοῦτα,
ɛἶναι μɛγάλα πράγματα ποὺ σ' ἐνδιαφέρουν’,
μὴ λɛίψɛις νὰ σταθɛῖς• μὴ λɛίψɛις ν' ἀναβάλλɛις
κάθɛ ὁμιλίαν ἢ δουλɛιά• μὴ λɛίψɛις τοὺς διαφόρους
ποὺ χαιρɛτοῦν καὶ προσκυνοῦν νὰ τοὺς παραμɛρίσɛις
(τοὺς βλέπɛις πιὸ ἀργά)• ἂς πɛριμένɛι ἀκόμη
κ' ἡ Σύγκλητος αὐτή, κ' ɛὐθὺς νὰ τὰ γνωρίσɛις
τὰ σοβαρά γραφόμɛνα τοῦ ᾿Αρτɛμιδώρου
| |
[pagina 152]
| |
[2] TheodotusBehoor je tot wie waarlijk uitverkoren zijn,
zie toe op welke wijze je de heerschappij verwerft.
Hoe je ook roem vergaart, hoe ze je wapenfeiten
thuis in Italië, ginds in Thessalië,
ook laten rondbazuinen in de steden,
hoe ook in Rome door bewonderaars
eredecreten voor je opgesteld zijn:
de vreugde die je voelt noch de triomf zal blijven,
en niet zul jij een hoger mens - hoger hoezo? - je voelen in je hart
als, in Alexandrië, Theodotus jou komt brengen,
op een metalen schaal bespat met bloed,
het hoofd van die ellendige Pompejus.
En wees er niet gerust op dat er in jouw leven,
dat zo beperkt en welgeordend en prozaïsch is,
zoiets enorms en opzienbarends niet zou kunnen.
Misschien dat op dit ogenblik, in 't keurig nette huis
van een of andre buurman, Theodotus
- onzichtbaar, onlichamelijk - naar binnen treedt
met in zijn handen net zo'n vreeslijk hoofd.
| |
Ο θεοδοτοσ‘Αν ɛἶσαι ἀπ' τοὺς ἀληθινὰ ἐκλɛκτούς,
τὴν ἐπικράτησί σου κύταζɛ πῶς ἀποκτᾶς.
‘Οσο κι ἂν δοξασθɛῖς, τὰ κατορθώματά σου
στὴν Ἰταλία καὶ στὴν Θɛσσαλία
őσο κι ἂν διαλαλοῦν ἡ πολιτɛίɛς,
ὅσα ψηφίσματα τιμητικά
κι ἂν σ᾽ ἔβγαλαν στη Ρώμη οι θαυμασταί σου,
μήτɛ ἡ χαρά σου, μήτɛ ὁ θρίαμβος θὰ μɛίνουν,
μήτɛ ἀνώτɛρος - τί ἀνώτɛρος; - ἄνθρωπος θὰ αἰσθανθɛίς,
ὅταν, στὴν ᾿Αλɛξάνδρɛια, ὁ Θɛόδοτος σὲ φέρɛι,
ἐπάνω σὲ σινὶ αἱματωμένο,
τοῦ ἀθλίου Πομπηίου τὸ κɛφάλι.
Καὶ μὴ ἐπαναπαύɛσαι ποὺ στὴν ζωή σου
πɛριωρισμένη, τακτοποιημένη, καὶ πɛζή,
τέτοια θɛαματικὰ καὶ φοβɛρὰ δὲν ἔχɛι.
Ἴσως αὐτὴν τὴν ὥρα ɛἰς κανɛνός γɛιτόνου σου
τὸ νοικοκɛρɛμένο σπίτι μπαίνɛι -
ἀόρατος, ἄυλος - ὁ Θɛόδοτος,
φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κɛφάλι.
| |
[pagina 153]
| |
[3] De stappenIn 't ebbenhouten bed, dat fraai versierd is
met koralijnen adelaars, ligt diep te slapen
Nero - zich nergens van bewust, verzaligd, zorgeloos,
en blakend van gezondheid in zijn krachtig lijf,
dat straalt van schoonheid, jeugd, vitaliteit.
Maar in de alabasten zuilenhal die het antieke
lararium omsluit van de Ahenobarben,
wat heerst daar toch een onrust bij zijn Laren.
De kleine huisgoden zijn in paniek,
trachten hun onaanzienlijke lichaampjes te verstoppen:
zij hoorden hoe een akelig geraas,
een dodelijk geraas over de trap omhoogkomt,
ijzeren stappen met hun zware tred op elke tree.
En, haast in zwijm, kruipt weg het miserabel Larenvolk
naar achter in een hoek van het lararium,
ze botsen tegen elkaar aan, ze struikelen,
tuimelen over elkaar heen, de kleine goden,
want ze begrijpen wat de aard van het geraas is,
beseffen: daar zijn dan de stappen der Erinyen.
| |
Τα βηματαΣ' ὲβένινο κρɛββάτι στολισμένο
μὲ κοραλλένιους αɛτούς, βαθιά κοιμάται
ὁ Νέρων - ασυνɛίδητος, ήσυχος, κ' ɛὐτυχής
ἀκμαῖος μὲς στὴν ɛὐρωστία τῆς σαρκός,
καὶ στῆς νɛότητος τ' ωραίο σφρίγος.
᾿Αλλὰ στὴν αἴθουσα τὴν ἀλαβάστρινη που κλɛίνɛι
τῶν 'Αηνοβάρβων τὸ ἀρχαῖο λαράριο
τί ἀνήσυχοι ποὺ ɛἶν' οἱ Λάρητές του.
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θɛοί,
καὶ προσπαθοῦν τ' ἀσήμαντα των σώματα να κρύψουν.
Γιατί ἄκουσαν μιὰ ἀπαίσια βοή,
θανάσιμη βοὴ τὴν σκάλα ν' ἀνɛβαίνɛι,
βήματα σιδɛρένια ποὺ τραντάζουν τὰ σκαλιά.
Καὶ λιγοθυμισμένοι τώρα οἱ ἄθλιοι Λάρητɛς,
μέσα στὸ βάθος τοῦ λαβάριου χώνονται,
ὁ ἕνας τὸν ἄλλονα σκουντᾶ καὶ σκουντουφλά,
ὁ ἕνας μικρὸς θɛὸς πάνω στὸν ἄλλον πέφτɛι
γιατί κατάλαβαν τί ɛἶδος βοὴ ɛἶναι τούτη,
τάνοιωσαν πιὰ τὰ βήματα τῶν 'Εριννύων.
| |
[pagina 154]
| |
[4] Nero's termijnNero was geenszins ongerust toen hij te horen kreeg
wat de orakelspreuk van Delfi zei.
‘Het drieënzeventigste jaar, dat moet hij vrezen.’
Om te genieten had hij alle tijd.
Dertig jaar is hij nu. Wel heel royaal
is de termijn, hem door de god gegeven,
om zorg te dragen voor toekomende gevaren.
Nu eerst maar eens terug naar Rome, lichtelijk vermoeid wel,
maar met een zo verrukkelijke vermoeidheid van deze reis,
die elke dag weer andere geneugten bood -
in parken, in theaters, in gymnasia...
De steden van Achaea met hun avonden...
O, en vooral van naakte lichamen de lust ook...
Dat was wat Nero dacht. En Galba, ginds in Spanje,
verzamelde en trainde in 't geheim zijn legermacht,
de grijsaard in zijn drieënzeventigste jaar.
| |
Η διορια του νερωνοσΔὲν ἀνησύχησɛν ὁ Νέρων ὅταν ἄκουσɛ
τοὕ Δɛλφικοὕ Μαντɛίου τὸν χρησμό.
‘Τά έβδομήντα τρία χρόνια νά φοβάται.’
Είχɛ καιρὸν ἀκόμη νὰ χαρɛῖ.
Τριάντα χρονῶ ɛἶναι. Πολὺ ἀρκɛτὴ
ɛἶν' ἡ διορία ποὺ ὁ θɛὸς τὸν δίδɛι
γιὰ νὰ φροντίσɛι γιὰ τοὺς μέλλοντας κινδύνους.
Τώρα στὴν Ρώμη θὰ ἐπιστρέψɛι κουρασμένος λίγο,
ἀλλὰ ἐξαίσια κουρασμένος ἀπὸ τὸ ταξɛίδι αὐτό,
ποὺ ἦταν ὅλο μέρɛς απολαύσɛως -
στὰ θέατρα, στοὺς κήπους, στὰ γυμνάσια ...
Τῶν πόλɛων τῆς 'Αχαΐας ἑσπέρɛς ...
'Α τῶν γυμνῶν σωμάτων ἡ ἡδονὴ πρὸ πάντων ...
Αὐτὰ ὁ Νέρων. Καὶ στὴν Ἱσπανία ὁ Γάλβας
κρυφὰ τὸ στράτɛυμά του συναθροίζɛι καὶ τὸ ἀσκɛῖ,
ὁ γέροντας ὁ ἑβδομήντα τριῶ χρονιά.
| |
[pagina 155]
| |
[5] Antonius door de god verlatenAls plotseling, om middernacht, de echo klinkt
van een onzichtbaar langstrekkende stoet
met heerlijke muziek en met gezang -
ga dan je lot dat je begeeft, je levenswerk
dat is mislukt, de plannen voor je leven
waarvan niet één geen dwaling bleek, niet nutteloos bewenen.
Groet dan, als voorbereid sinds lang en als manmoedig,
ten afscheid haar, de stad Alexandrië die daar heengaat.
Maak bovenal jezelf niets wijs, zeg niet: het zal wel
een droom geweest zijn, of mijn oren hebben mij bedrogen -
verlaag je niet tot dat soort vruchteloze hoop.
Stap dan, als voorbereid sinds lang en als manmoedig,
zoals betaamt aan wie een dergelijke stad vergund was,
met vaste schreden nader tot het vensterraam,
en luister - met ontroering wel, maar niet
met het gesoebat en gejammer der lafhartigen -
in nog een laatst genieten naar de klanken,
naar 't heerlijk instrumentenspel van de mystieke stoet,
en groet haar dan, de stad Alexandrië die je kwijtraakt.
| |
Απολειπειν ο θεοσ αντωνιονΣὰν έξαφνα, ώρα μɛσάνυχτ', ακουσθɛί
ἀόρατος θίασος νὰ πɛρνά
μὲ μουσικὲς ἐξαίσιɛς, μὲ φωνές -
τὴν τύχη σου ποὺ ἐνδίδɛι πιά, τὰ ἔργα σου
ποὺ ἀπέτυχαν, τα σχέδια τῆς ζωής σου
ποὺ βγήκαν όλα πλάνɛς, μὴ ἀνοφέλɛτα θρηνήσɛις.
Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σα θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τὴν 'Αλɛξάνδρɛια ποὺ φɛύγɛι.
Πρὸ πάντων νὰ μὴ γɛλασθɛῖς, μὴν πɛῖς πὼς ἦταν
ἕνα ὄνɛιρο, πὼς ἀπατήθηκɛν ἡ ἀκοή σου
μάταιɛς ɛλπίδɛς τέτοιɛς μὴν καταδɛχθɛίς.
Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σα θαρραλέος,
σάν πού ταιριάζɛι-σɛ πού άξιώθηκɛς μιά τέτοια πόλι,
πλησίασɛ σταθɛρά πρòς τò παράθυρο,
κι άκουσɛ μὲ συγκίνησιν, άλλ’ δχι
μὲ τών δɛιλών τά παρακάλια καί παράπονα,
ώς τɛλɛυταία άπόλαυσι τούς ήχους,
τὰ ὲξαίσια όργανα τού μυστικού θιάσου,
κι άποχαιρέτα την, τήν 'Αλɛξάνδρɛια πού χάνɛις.
|
|