De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 4]

Nederlandse verhalen

[p. 5]

Duiven
Thijs de Boer

Eigenlijk, tegenwoordig, als de zon opkomt, heb ik nog maar één verzoek. Alsjeblieft, zeg niet het woord kut. Ik kan heus wel tegen schelden, maar niet tegen dat woord. Zeg geen kut, en ik haal bier voor je. Zeg geen kut, en ik breng de dag met je door. Zeg geen kut, en ik laat je gratis slapen.

Ik zit hier op mijn hurken achter het station, waar treinen binnenkomen en wegrijden. En achter dit station ben ik bezig een duif te vangen. Laurens heeft mij uitgelegd dat duiven geen diepte zien omdat hun ogen aan twee verschillende kanten zitten. Daarom bewegen duiven zoveel met hun hoofd, om diepte te kunnen zien. De duif die het minst met zijn hoofd beweegt, die kan je het makkelijkst pakken.

Dit is het begin van het spel. Dit is het tijdverdrijf van de straat. Laurens zegt tegen zijn bierblikje: ‘Pak alleen duiven met gezonde vleugels.’

Laurens laat me brood kopen en hij vraagt of ik meteen wat bier mee kan nemen. Op dit moment is de kleine supermarkt op het station net open en de eerste mensen gaan naar hun werk. Laurens was vroeger nuchter. Nu vraagt hij mensen geld om bij mij te kunnen slapen. Laurens is een van de weinigen die ik nooit buiten zou laten staan, maar hij is ook de enige die nog nooit zonder geld aan de deur is gekomen.

Waar Laurens slaapt is de oude kerk vlakbij het station. Hier kunnen de daklozen van de stad een slaapplek kopen voor een euro per nacht. Twee zomers geleden begon ik daar met werken.

De dag dat ik me aanmeld als vrijwilliger ga ik met twee vrienden naar het strand. Die zomer gaan we vaak op stap met z'n drieën. En we zitten dan altijd op dezelfde plek in de auto. Degene van wie de auto is rijdt altijd. En ik ben de langste dus ik zit altijd naast hem, voor de beenruime. Mijn andere vriend zit altijd op de achterbank. Met zijn hoofd tussen de stoelen door om met ons te kunnen praten.

[p. 6]

Ik ga bijna nooit naar het strand. Al die mensen dicht op elkaar. Zand in je bilnaad en in je oren. Deze dag is een opoffering aan mijn vrienden. Dus ik zeg bij het instappen dat ik wel achterin wil zitten. Als dank omdat ik altijd voorin mag zitten. Als statement. Waar we zitten is niet de hiërarchie van onze vriendschap. Drie kruispunten verderop schept een andere auto ons aan de bijrijderskant.

De tijd tussen het rondvliegende glas en het moment dat mensen je op een brancard leggen. Die uren, dagen, jaren voordat je de eerste sirene hoort. Die tijd. Je denkt bij jezelf dat je eigenlijk helemaal niet naar het strand toe wilde. De klap heeft ervoor gezorgd dat het verwrongen metaal je benen vastklemt onder de stoel voor je. En het enige wat je kunt is luisteren naar je vriend die, in de bijrijderstoel voor je, continu het woord kut herhaalt. Achter elkaar. Alsof hij geen ander woord kent. Kut.

Ik vraag aan hem of onze vriend achter het stuur nog leeft.

‘Kut, kut,’ antwoordt hij. Vergeet de mooie laatste woorden. Vergeet de liefdesverklaringen. Vergeet dat mensen het koud krijgen. Kut.

Op de vervormde beige stoel voor me ontstaan donkerrode ronde vlekken en langzaam verspreidt deze kleur zich over de hele achterkant van de stoel en mijn broek. Na een tijdje zegt mijn vriend het woord kut niet meer.

Op het formulier staat dat hij overleed in het ziekenhuis. Maar dat is onzin. Dat is de officiële dood. Inclusief reanimatie. John F. Kennedy was al dood in de auto. We sterven allemaal veel eerder dan we denken.

Ik zit naast Laurens die zijn biertje opdrinkt.

Mijn werk is de daklozen, junkies en alcoholisten de kerk binnenlaten en eten geven. Voor mij zitten allerlei duiven de kruimels te eten die ik heb gemaakt van het brood.

De daklozen, junkies en alcoholisten, ze vinden het fijn als ik met hen optrek, omdat ze dan minder vaak worden weggestuurd. Dit hoort officieel niet bij mijn werk. Ik ben niet verplicht om dit te doen. Maar eigenlijk, tegenwoordig, wat wel?

[p. 7]

In het ziekenhuis, na het auto-ongeluk, zegt een politieagent tegen me: ‘Je hebt heel veel geluk gehad.’ Dat is zijn woord. Geluk.

De politieagent zegt dat de andere bestuurder die door rood reed nog nooit een bekeuring heeft gehad. De politieagent zegt dat de andere bestuurder zich niets van het ongeluk kan herinneren. Ik zeg: ‘Mazzelpik’.

Mijn vriend achter het stuur blijft een paar dagen ter observatie in het ziekenhuis. Ik loop die dag het ziekenhuis uit met alleen maar enkele wonden op mijn benen. Die dag meld ik me aan als vrijwilliger.

Deze duiven op het station. Het zijn geen normale duiven. De duif vlak voor me heeft een vervormde poot, waarbij alle tenen van de poot lijken te zijn samengegroeid tot een ronde roze bal. Een andere duif heeft op de plaats van zijn oog een paars putje waar vocht uit druipt. Bij weer een andere duif hangt een vleugel continu op de grond. Deze symbolen van vrijheid, deze vliegende ratten, ze mankeren allemaal wel wat.

Laurens vertelt me dat mensen vaak denken dat deze duiven aangereden worden door treinen of trams, of geschopt worden door passagiers. Maar daarom zijn deze duiven hier niet. Deze duiven zijn ergens anders verminkt geraakt. Geschampt door een auto op de snelweg verderop. Of verbrijzeld door een toerist die op een poot ging staan, terwijl hij een foto maakte op het Schouwburgplein, waar alle gezonde duiven zitten. Deze duiven komen naar het station om te overleven. Dit is de enige plek waar ze nog aan voedsel kunnen komen.

Wachtende mensen die hun laatste frietje gooien naar een groep verminkte duiven. Wachtende mensen die twintig cent geven voor een slaapplaats.

Het idee is om de duif te vangen, en vervolgens weer weg te gooien. Je houdt de duif vast met de vleugels tegen zijn lichaam. Liefst in één hand. En dan gooi je de duif. Als een pitcher bij honkbal. Wanneer de duif zijn vleugels uitslaat en van koers verandert, is je score bepaald. Dat is je afstand. Wie het verste komt heeft gewonnen.

Laurens zegt dat duiven die verkeerd gedraaid zijn op het moment dat ze hun vleugels uitslaan een vleugel kunnen breken. Dat

[p. 8]

ze vervolgens op de grond kunnen vallen en doorrollen. Er zijn discussies over geweest of zulke worpen meetellen. Het gebeurt niet vaak, maar toen het Laurens een keer overkwam, is hij ermee gestopt. Hij zegt dat het dan niets meer met sport te maken heeft. Dat is zijn woord. Sport.

Als Laurens dronken is begint hij altijd hardop tegen zichzelf te praten. Vroeger dachten mensen daardoor dat hij gek was, tegenwoordig denken ze dat hij mobiel aan het bellen is. De andere vrijwilligers zeggen dat hij dan tegen zijn overleden vrouw praat. Maar eerlijk gezegd versta ik er nooit een reet van.

Op de betonnen plantenbakken voor het station waar Laurens vroeger vaak zat, zijn strippen met kleine metalen driehoeken geplaatst. Op de dakgoten van de overkappingen op het station zijn ijzeren draadjes gespannen die onder stroom staan.

Ik heb het vangen opgegeven. We zitten naast elkaar op een stoeprand achter het station. Laurens maakt zijn laatste blikje open, maar laat het meteen uit zijn handen vallen. En terwijl hij zijn biertje redt van het leegstromen op straat, zegt hij: ‘Kut.’ Meteen kijkt hij me met opgetrokken wenkbrauwen en grote ogen aan, en zegt snel: ‘Sorry! Niet weggaan hè...’

Het bier, het brood, de duiven, Laurens en ik. Eigenlijk, tegenwoordig, is het allemaal hetzelfde. We sterven allemaal veel eerder dan we denken.