De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 162]

Sonnet
M.A.G. de Saint-Amant (1594-1661)^*
(Vertaling: Robert de Does)

Ik zit op een bos hout, een pijpje in mijn hand,
Geleund tegen een haard, de ogen neergeslagen,
De ziel rebels, en peins over de wrede slagen
Van het barbaarse lot, dat mij heeft overmand.

Door ijdele hoop houd ik van dag op dag nog stand,
Een povere tijdwinning op mijn gehate plagen,
En zie dan in mijn geest een toekomstbeeld opdagen,
Als was ik Caesar zelf, zo groots en zo briljant.

Maar nauwelijks is van 't kruid alleen wat as gebleven,
Of zie, ik val terug in mijn armzalig leven,
En zeg weer keer op keer hoe treurig ik dat vind.

Ik denk dat deze twee elkaar niet veel ontlopen:
Het roken van tabak en 't leven door te hopen,
Het een is niets dan rook, het ander niets dan wind.

* Dit sonnet van Marc-Antoine Girard de Saint-Amant (1594-1661) is het beroemdste rookgedicht van de zeventiende eeuw. Het is in zijn tijd herhaaldelijk vertaald, onder meer in het Nederlands door Focquenbroch, Spes Mea Fumus Est, in Anthologie.

[Sonnet]

Assis sur un fagot, une pipe à la main,
Tristement accoudé contre une cheminée,
Les yeux fixés vers terre, et l'ame mutinée,
Je songe aux cruautez de mon sort inhumain.

L'espoir qui me remet du jour au lendemain,
Essaye à gaigner temps sur ma peine obstinée,
Et me venant promettre une autre destinée,
Me fait monter plus haut qu'un Empereur Romain.

Mais à peine cette herbe est-elle mise en cendre,
Qu'en mon premier estat il me convient descendre
Et passer mes enuis à redire souvent,

Non je ne trouve point beaucoup de différence
De prendre du tabac, à vivre d'espérence,
Car l'un n'est que fumée, et l'autre n'est que vent.