De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 14]

No smoking
Ezra de Haan

‘En als ik je nu kus?’

Haar groene ogen, die hem eerst langdurig hadden aangestaard, leken zich nu even te vernauwen.

‘Dan doe ik niet mee...’

Vergiste hij zich nu of glimlachte ze?

Ze verbrak de spanning van het moment door haar tas te pakken die naast haar op de bank lag. Hij zag hoe ze er een pakje sigaretten uitgraaide, er een uithaalde en meteen opstak.

Het roken leek passend bij de sfeer die theater Tuschinski altijd bij hem opriep. De ruime rookfauteuils die zij aan zij waren opgesteld. De muurschilderingen in fleurige, maar gedateerde kleuren, het in Marokko geknoopte tapijt waarin je weg leek te zinken. Zelfs de obers, twee glazen poetsende nichten, pasten bij dertiger-jarenentourage. Een rokende vrouw hoorde daar gewoon bij.

Haar gebruinde armen zorgden ervoor dat de haartjes erop zichtbaar werden. Net zoals de sigaret witter leek dan normaal als ze hem tussen haar slanke vingers vasthield. Elk trekje dat ze nam liet genot zien. Ze inhaleerde diep en liet vervolgens de rook via haar neusgaten weer tevoorschijn komen. Als om te provoceren.

Hij keek ondertussen rond of het eigenlijk wel toegestaan was om in dit filmpaleis te roken. Zocht naar een bordje met verbod. Zag slechts de vlindermeisjes en paradijsvogels op de muur. Een asbak op een art-décotafeltje stelde hem gerust.

‘Dan doe ik niet mee.’ Het bleken slechts woorden te zijn.

Een uur later proefde hij de nicotine van haar tong. Haar mond stond wijd open en hun lippen raakten elkaar. Vooral bovenop de tong, bij het puntje was de smaak van haar sigaret intens. De onderkant was eerder zoet en deed qua textuur aan een schelpdier denken. Ze had de merkwaardige gewoonte om tussen het tongen door zachtjes in zijn lip te bijten. Net op de pijngrens. En weer schoot de vergelijking met een diertje, een wezel of een hermelijn, zoals eerder met de haartjes op haar armen, hem te binnen. Haar

[p. 15]

kussen was net zo'n intens gebeuren als haar roken. Ze ging erin op. Werd één met wat haar mond bezighield.

‘Dan doe ik niet mee...’

Een week later lag ze naakt in zijn armen. Haar kamer was klein, net als haar bed. Maar ze hadden weinig ruimte nodig. Amper binnengekomen trokken ze hun kleren al uit. Alleen dan leek ze het roken even te kunnen vergeten. Al lag het goudkleurige pakje Benson & Hedges steevast naast haar bed, samen met het doosje Durex. Haar ondergoed vertoonde een verrassende variatie in de loop der weken. Van dunne, witte niemendalletjes en tanga's ging het tot rijk versierde en geborduurde slipjes en peperdure setjes van Marlies Dekkers.

De sigaretten bleven hetzelfde: Benson & Hedges. Met filter. Ze nam er pas een als ze nog nahijgend elkaar aanstaarden, het zweet op de rug. Alles moest wild en hard. Intens. Ze wilde voelen, proeven, pas dan had ze het gevoel echt te leven.

Als ze dan naakt tegenover hem het eerste trekje nam, bekeek hij haar alsof hij haar voor het eerst zag. Gehuld in sigarettenrook en met een huid die naar zout smaakte. Groot waren haar ogen als ze hem aankeek. Vaker echter waren ze gesloten, zoog ze de nicotine haar nog zuchtende longen in en zag hij hoe haar kleine, stevige borsten omhoog kwamen met ieder trekje dat ze nam. Tot de filter rookte ze de peuk op en drukte hem dan pas uit. Het condoom lag dan, als verdwaald, naast het op de grond gevallen dekbed. Nooit kwam het bij haar op om te vragen of hij er ook eentje wilde. En alleen als hij haar zag roken, kwam de gedachte aan roken bij hem op. Ze kon zo lekker roken, zo gelukzalig, alsof er niets beters op de wereld bestond. Dat ze veel rookte deerde hem niet. Hij was er al jaren vanaf. En de nostalgie van de via haar tong ontvangen nicotine was nog altijd beter dan de blauwe walm van een donkere kroeg. Steeds als ze haar gouden pakje pakte, volgde hij de vaste rituelen. Het vastpakken van de sigaret bij het filter, het elegante gebaar van het naar de mond brengen met de wijs- en middelvinger. Het lichtjes tuiten van de roze lippen, de benzinelucht van de Zippo en de geur van brandende tabak. Haar roken was een kunst op zich geworden.

Vroeger had hij hetzelfde merk gerookt. Zonder filter. De rode

[p. 16]

blikjes die hij meestal uit Frankrijk meenam. Eigenlijk rookte hij ze om op te vallen. De verpakking wees op buitenland en eigenzinnigheid. Pas later was hij aan zijn gezondheid en conditie gaan denken.

Zaken waar het rokende meisje tegenover hem nog lang niet aan toe was. Die dacht nog het eeuwige leven te hebben. Moest slechts hijgen als ze dreigde klaar te komen of domweg keihard geneukt was. Had een huid die nog glad en zacht was. En hij... hoe lang had het niet geduurd totdat zijn geelgerookte vingers weer een normale kleur hadden gekregen?

Hij was van de ene op de andere dag gestopt. Had er genoeg van gehad. Wilde niet langer geregeerd worden door een verslaving. Al wist hij dat hij er stilletjes nog naar hunkerde. Hoe lekker was een sigaret niet na een goede rijsttafel geweest of tijdens een wandeling op het strand. Hoeveel rust gaf het hem niet na een vergadering of een begrafenis. Die wilde tinteling na de eerste trek...

Het was haar al opgevallen dat hij ergens over nadacht. Zijn normaal onophoudelijk strelende handen waren stilgevallen. Zijn blik was niet langer op haar lichaam gericht. Hij leek naar het nachtkastje te kijken. Wilde hij soms nog een keer of...

‘Wil je soms ook een sigaretje?’

Met zes woorden had ze zijn aandacht.

‘Moet jij er ook een?’

Hij keek haar aan. Ze lachte lief naar hem als om hem te verleiden tot een nog grotere zonde dan hetgeen ze net achter de rug hadden. Wat had ze toch een schitterende ogen. En dan die wenkbrauwen erboven. Zelden was hij een mooiere vrouw in zijn leven tegengekomen.

‘Nou, dromer... ja of nee?’

‘Lekker.’ Het woord was eruit voor hij het wist. Waarom zou hij zich nog langer druk maken over de toekomst. Deed hij dat niet iedere dag al? En dan nu voor een zo'n verrotte sigaret...

Hij zag hoe haar lange arm naar het pakje reikte, het oppakte en hem een sigaret aanbood. Het gaf hem het gevoel alsof hij aan een tweede jeugd begon. En misschien was dat ook wel zo. Hij hoorde het knarsen van de aansteker, zag het vuur en zoog het in zijn sigaret.

Dezelfde rust die na het klaarkomen over hem was gekomen,

[p. 17]

voelde hij nu weer. Rust in een gouden doosje. Hoeveel simpeler dan een vrouw en alles wat daaraan vastzat. Hij blies de eerste rook uit sinds jaren. Keek haar aan en trok haar naar zich toe. Voorzichtig, met de peuk flink uit de buurt van haar naakte lichaam, kuste hij haar. Een sensatie als die van bittere chocola kwam over hem. Wat smaakte het goed. En hij begreep dat hij nooit meer zou stoppen, zolang zij maar bij hem bleef. Het puntje van haar tong kietelde zijn lippen. Weer beet ze hem zachtjes. Tot hij zich van haar lippen losmaakte om nog een trekje te nemen.

‘Zie je wel,’ zei ze.’ ‘Een roker... ik pik ze er altijd meteen uit.’

En pakte er zelf ook nog eentje.