De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 138]

Vier gedichten^*
Patty Scholten

De safaritruck

Er stopt een stoere truck voor het hotel.
Wat is het ding ontzettend groot en hoog.
Stom dat ik een kampeerreis overwoog.
Erin klimmen vereist een goed gestel.

Die pantsering past ook een neushoorn wel.
De truck is open, bij een takkenboog
wordt er geclaxonneerd (geen doorn in 't oog).
Er is een keuken voor gekokkerd.

Een reisleidster, chauffeur en kok gaan mee.
Dit grote, stuurse monster maakt me bang.
Hier moet ik dus in reizen, wekenlang.

Het wordt mijn huis, thuis, baken en wc.
De dames hurken knus onder de assen
als wij tussen de leeuwen moeten plassen.

* Deze gedichten zullen in het najaar verschijnen in de bundel Looiedetten bij uitgeverij Atlas.

[p. 139]

Samburu River

De dikhuiden staan met hun grijze billen
in de Samburu River. Op het land
is een hotel met open restaurant,
waar koks het vlees van gnoe of zebra grillen.

Een ober brengt - men wil hier niets verspillen -
een dienblad vol enorme botten, want
er klimmen krokodillen op de kant
en vadsig op ons toe. De vrouwen gillen.

Men voert de beesten. Ellepijp en spaak
vermorzelen ze onder nat gekraak.
Een Britse dame huivert: ‘Oh my God...!’

Een wachter brengt ons, stengun op de rug,
in 't duister naar ons nachtverblijf terug.
Behoedzaam draaien we de deur op slot.

[p. 140]

Safarikok

Kok Kenyatta laakt de wilde dieren.
‘They come into my kitchen!’ zegt hij kwaad.
Het schrikbeeld van een maître. Inderdaad
sluipen hyena's rond en kwijlen gieren.

Hij bakt een taart als er iets valt te vieren
en roert content zijn pannen van formaat.
Zijn keuken is één plank, wat mondvoorraad,
een vuurtje op de grond, tot schrik der mieren.

's Nachts staat hij voor mijn tent, zwart in het zwart.
‘I've come to make you happy!’ fluistert hij.
Hij is zo trots en mooi, het breekt mijn hart,

maar 'k heb hem toch de tent weer uitgezet.
Ik dacht alleen aan aids, geen zoet gevrij.
Ik speel graag, maar geen Russische Roulette.

[p. 141]

De wrattenzwijnen

Er rennen drie sukadelapjes rond.
Hun moeder ziet er minder eetbaar uit:
't gereedschap van een chefkok siert haar snuit.
Haar ogen zeggen dat ze hakt, terstond.

Dus volgt het kroost haar vrolijk en gezond
en zoekt de leeuw een makkelijker buit.
De biggetjes verdwalen nooit, er spruit
een vrolijk vatenkwastje uit hun kont.

Ma krijgt bezoek. Een Pumba maakt avances.
Hij mint haar wratten, stugge varkensharen
(ook 't liefdesspel der zwijnen kent nuances).

De biggen kijken toe op stramme poten.
Hun jeugd vervliegt. Straks, voor de zeug gaat baren,
zal zij haar hartelapjes ruw verstoten.