De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 87]

Twee gedichten
Yu Jian^*
(Vertaling Jan De Meyer)

lenteregen op het parkeerterrein

achter het glas kijk ik glanzend naar de regenbui
de bui afkomstig uit de lente van mijn geboortestreek
daalt neer op de open ruimte bij de flatgebouwen
de met zorg aangelegde ruimte saai kleurloos
voorzien voor geparkeerde auto's
alsof hij zich in een ander deel van de hemel bevond springt de
regen
achteloos naar beneden
ragfijne lange benen die breken zodra ze de aarde raken
wenend kruipen ze over de met beton volgestorte vlakke bodem
hun vermogen om dingen te doordringen verloren gegaan
hiervoor hadden zij nooit welke voorziening ook getroffen om
geconfronteerd met een hardere wereld met zachtheid te
antwoorden
geen mens kon hen iets suggereren of laten doen
en geen mens kon de plaats innemen van de dingen die door hen
waren doordrenkt
de bewoners van de flatgebouwen blijven elk in hun respectievelijke
compartiment
kijken hoe het parkeerterrein begint te fonkelen en glinsteren
iedereen is anders gestemd en wacht tot de bui voorbij is

mei 1990

* Yu Jian (1954) wordt samen met anderen als Han Dong en Ding Dang tot de zogenaamde ‘spreektaaldichters’ gerekend, die zich afzetten tegen het pathos en de obscure beeldspraak van de Hermetici of Duistere Dichters, de eerste generatie dichters van het postmaoïstische tijdperk. Wars van elke vorm van traditie of orthodoxie ontwikkelde Yu Jian een anti-intellectualistische, onconventionele, onsentimentele maar beslist niet onpoëtische taal. Zijn gedichten variëren van korte neerslagen van momenten van verwondering tot meerdere pagina's lange verkenningen van ogenschijnlijk triviale fenomenen. Van hem verschenen de bundels Poëzie als incident (Poëziecentrum, 1996) en De eerste scheppingsdaad (Het trage vuur, 2005).

[p. 88]

kale herfst kinderen die buiten de dood staan

kale herfst de dood dringt door de ruimte tussen bomen
raakt betrokken bij het leven heel wat ongewone gebeurtenissen
vinden plaats
bewolking en regen aanhoudend tot water door muren begint
te sijpelen
kreunend ziekenhuis volgepropt met patiëntengewrichten
maar in het maanlicht
zijn er altijd mysterieuze verschijningen treuzelend boven de
witte oogst
mos hangt aan vensters van eenzaamheid en neerslachtigheid
en ook de poëzie blijkt geenszins nuttiger dan in de andere seizoenen
het angstaanjagende pad modderig een oude schoonheidskoningin
tot over haar oren in smerige kleren en een armetierig huwelijk
dagen bladderen af precies zoals we hadden voorvoeld
publiciteit ‘speciaal voor de behandeling van impotentie’ verraadt
het pleister achter het papier en het rottende lichaam van de telefoonpaal
dit alles is voldoende om iemand in de fleur van zijn jeugd
te doordringen van schimmelstank zo nu en dan wordt hij uit
zijn lange slaap

gewekt

als een lijk starend naar de donkere spiegel
en het zijn ook precies die dingen waar de dood op vertrouwt die
op dezelfde wijze

voor de kinderen

de plaats waar zij spelen openleggen
hier zijn ze groeiend zoals vroeger
een stralende bontgekleurde bende daar waar wij de dood zien
zien zij een rode rubberen bal
stuiterend aan de andere kant van de straat

1990