De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 82]

Twee gedichten
Shu Ting^*
(Vertaling Iege Vanwalle)

ontmoeting langs de weg

de feniksboom wiegt traag heen en weer
het gerinkel van een fietsbel vult de lucht
de aarde keert onzichtbaar zijn wenteling
keert terug naar die nacht van tien jaar geleden

de feniksboom wiegt opnieuw zacht heen en weer
een fietsbel strooit rinkelend bloemengeuren over de zinderende straat
het wordt donker, het donker sijpelt weg
het ochtendlicht van herinneringen wordt één met het licht in je ogen

misschien gebeurde dit niet
een illusie geboren langs een vertrouwde weg
zelfs als dit wel degelijk gebeurde:
ik ben gewend mijn tranen te verbijten

1979

* Shu Ting (1952) werd eind jaren zestig zoals velen van haar generatie nog voor ze haar middelbare school kon afmaken, naar het platteland gestuurd om te leren van de boeren. Na allerhande baantjes in de jaren zeventig werd ze bekend als een van de zogenaamde Duistere Dichters, zoals Bei Dao en Duoduo, die voor het eerst vrijelijk hun ervaringen van de Culturele Revolutie uitten in een poëzie die voor de toen heersende normen als onbegrijpelijk gold.

[p. 83]

lopende band

langs de lopende band der tijden
volgen de nachten heel dicht op elkaar
wanneer het bandwerk in de fabriek erop zit
en we in rijen naar huis marcheren
beweegt boven onze hoofden
een lopende band van sterren langs het hemelgewelf
en naast ons
een lopende band van kleine verdoofde bomen

de sterren zijn vast en zeker uitgeput
duizenden jaren gingen voorbij
en hun koers veranderde niet eenmaal
alle kleine bomen zijn ziek
gestikt in eentonigheid en smog
al hun kleuren, heel hun vorm zijn ze verloren
ik voel alles wat zij voelen
we lopen immers in hetzelfde ritme, langs dezelfde weg

maar vreemd genoeg voel ik
mijn eigen zijn niet meer
alsof ik als de bomen
misschien uit gewoonte
misschien uit verdriet
geen kracht meer heb bezorgd te zijn
over dit onmogelijk te veranderen leven

1980