De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 79]

Volksrepubliek

Twee gedichten
Mu Dan^*
(Vertaling Judith Hoff)

Het lied van de wijsheid

Ik ben aan het einde van mijn illusies
In dit bos van vergeelde, vallende bladeren
Is elk blad een teken van vreugde -
Verdord hopen zij zich nu op in mijn hart.

Een van die vreugden zijn mijn jeugdige liefdes
Gloeiende meteoren in het diepe heelal.
Zij zijn verzengd en spoorloos verdwenen
Of, ijskoud en star, aan mijn voeten neergestort.

Een andere vreugde - onstuimige vriendschappen
Bloesems die de komst van de herfst niet vermoeden.
De maatschappij heeft het bruisende bloed ingedamd
Het kille bestaan heeft de hartstocht bekoeld.

Ook zijn er de betoverende idealen
Zij dreven mij ver over een doornige weg.
Het is niet erg voor idealen te lijden
Het erge is ze bespot te zien worden.

* Mu Dan (1918-1977) studeerde Engels en was van 1949 tot 1952 promovendus aan de Universiteit van Chicago. Daarna keerde hij terug naar de Volksrepubliek China en gaf les aan de Universiteit Nankai te Tianjin. Hij was een vooraanstaand dichter in de jaren dertig en veertig, maar onder het communistisch bewind schreef hij lange tijd niet. Wel vertaalde hij onder andere Byrons Don Juan en Poesjkins Jevgeni Onegin. Een kritisch artikel in het Volksdagblad moest hij bekopen met een degradatie en een loonsverlaging. In 1979 werd hij postuum gerehabiliteerd.

[p. 80]

 

Nu rest mij niets dan het lijden

 

De dagelijkse straf voor mijn trots van weleer.

 

Als zelfs de glorieuze hemel wordt veroordeeld -

 

Waar blijft dan de glans, in deze woestenij?

 

 

 

Eén boom, die van de wijsheid, verwelkt echter niet

 

Ik weet dat mijn smart hem tot voedsel dient.

 

Meedogenloos word ik gehoond door zijn lover -

 

Ik vervloek de groei van elk groen blad!

 

 

 

1976

[p. 81]

Zelf

Omdat hij niet wist welke wereld zijn thuis was,
koos hij zomaar een taal en een geloof uit,
zette een provisorische tent op in het zand,
en met een dek van sterren boven zijn hoofd
begon hij een gevoelshandeltje met de dingen:

ben ik dat nou echt zelf?

Af en toe kwam hij op zijn weg een idool tegen,
en dan deed hij zich steevast voor als aanbidder,
noemde sommigen vrienden en anderen vijanden,
en stopte al zijn gevoelens daar waar ze hoorden.
Het kleine winkeltje van zijn leven gedijde goed:

ben ik dat nou echt zelf?

Na een tijdje van voorspoed ging hij failliet,
als een dynastie omvergegooid door eigen hand.
De dingen negeerden hem, bespotten en straften hem,
maar het enige dat hij verloor was zijn kroon.
's Nachts lag hij slapeloos wakker en somberde:

ben ik dat nou echt zelf?

Een andere wereld plakte opsporingsberichten aan,
zijn verdwijning wekte verbazing over de lege ruimte,
daar wachtte een andere droom tot hij ging slapen,
en talloze geruchten die hem wilden vormgeven
- een zinspeling op een ongeschreven biografie:

ben ik dat nou echt zelf?

1976