De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 73]

Twee gedichten
Chen Li^*
(Vertaling Silvia Marijnissen)

Herinnering aan een vlinder

Het meisje kwam op me af,
ze leek net een vlinder. Resoluut
ging ze recht voor de lessenaar zitten,
op haar hoofd zat een fleurige
haarspeld, vlinder op vlinder

Hoeveel vlinders heb ik in twintig jaar
op deze middelbare school
aan de kust - menselijk, vlinderachtig
met de lente en hun dromen onder de arm -
mijn leslokaal binnen zien fladderen?

O, Lolita

Op een herfstdag voor de middag, de zon
was warm, kwam een felgele
citroenvlinder door het raam naar binnen, cirkelde
rond tussen de verstrooide leraar en de dertienjarige
die zich op haar werk concentreerde

Plotseling ging ze staan om
die scharende, fonkelende kleuren
en vorm te ontwijken, een vlinder
bang voor een vlinder: zij verschrikt,
ik verbijsterd door hun schoonheid

* Chen Li (1954) studeerde Engels aan de Normal University in Taipei, Taiwan, en werd daarna docent op zijn oude middelbare school. Sinds zijn debuut in 1975 heeft hij naast eigen poëzie en essays ook veel vertalingen gepubliceerd, o.a. van Seamus Heaney, Pablo Neruda, Octavio Paz en Wislawa Szymborska. In 2001 verscheen van hem de door Silvia Marijnissen vertaalde bundel De rand van het eiland als deel van het tijdschrift Het trage vuur.

[p. 74]

Koeblai Khan

Een imposant, verplaatsbaar lustoord
gebood in Xanadu Koeblai Khan.
‘Variatie wil ik! Ik ben het zat, ook al zijn ze met z'n duizenden,
die concubines, ze zitten daar maar in hun gebruikelijke kamers,
met hun gebruikelijke parfum en hun gebruikelijke gekreun
na het gebruikelijke programma...’
Zijn Italiaanse adviseur, een handelsexpert,
maakte zorgvuldige selecties en zorgvuldige ramingen,
en verdeelde de concubines in groepjes, in teams van zes,
of van drie of vijf; drie nachten per keer,
op verschillende plaatsen, in verschillende samenstellingen
dienden ze om beurten hun keizer.

Topwijnen, opium, honing, leren zwepen,
globes, vibrators, de bijbel, sexy lingerie.
‘Ik wil constante beweging, constante opwinding, constante
verovering,
constante climaxen...’

Maar dat had helemaal niets met wiskunde te maken
evenmin met krijgskunde, en zelfs niet met geneeskunde.

‘Het is een filosofische kwestie,’
zei de Perzische reiziger die buiten stond en géén functie had gekregen.
‘Tijd is het beste afrodisiacum
voor het verwekken van veranderingen.’