De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 45]

Drie gedichten
Cornelia Stoel

Herfst

Zagen wij, toen het klagen over het weer was begonnen,
een uitgemolken zonnetje, jagende wolken, gestaag
trekkende ganzen en anders gebekte vogels het land
in logische formatie verlaten, ruimte verkiezen,

wij lieten ons niet gaan, bleven met de voeten op aarde,
stonden droog naast elkaar omgeven door regen. Wind keerde,
ontnam ons de adem, de bomen het fonkelend bladgoud,
het werd kaler en koud. Wij leerden maar traag te verliezen.

Winter

Ik ging voor zaken naar een stad in het noorden
het vroor dat het kraakte, kou beet, sloeg haken
in mijn adem, ik gleed over beijzelde straten,

in een hotel van nikkel je verbijsterende e-mail
vol verwijten en spijt, ik keek op de achtste verdieping
over de stad, fonkelend in de vinnige winter,

's nachts werd ik wakker van het zingen van water
in een zinken emmer, de stem van mijn moeder,
zij staat op een trapje, lapt tot spiegel het raam,

achter het glas de maan, hard, ondubbelzinnig.

[p. 46]

Droogte

De zon stond hoog te schijnen, al maanden
geen regen van enig belang, wind sloeg
ons droog om de oren en bladeren
vielen te vroeg, krulden zich op de grond.
Onze monden waren van water vervuld,
praatten over waarnaar wij verlangden,
wat ons werd onthouden. Wij bleken oud.

Wij beschouwden verschrompelde vruchten,
gerimpelde bessen, stof joeg ons na.
Wij smachtten, lieten los, vergingen van
dorst, wisten niet hoe die nog te lessen.