De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 47]

Panorama
Mayra Verheyen

1. Daggezicht

Wij gaan de berg op, tussen bizarre stenen
uit grijswitte kruinen en flanken losgebroken, ooit
in het gat in de grond, daar links, tot kalk gebrand
om de huizen te witten voor Pasen
zo weerstonden ze met hernieuwde kracht
de vergruizing door de zon -
ik klim achter je aan, terwijl ik gister al
rechtsomkeert wou maken
werp een bundel kleren naar je rechte achterkant
jij, man, kijkt niet op of om - bestendig rugschild
dat de vrouw langs zich laat afglijden

De steenarend vliegt ringen om de zon
daalt Olympisch kalm af naar waar wij zijn
zweeft - een triomfwagen zijn spanwijdte -
boven ons en maakt opnieuw een ring
jij hebt de arend lief
ik verdraag het brandglas in zijn blikken niet
schat mijn slingerworp, jij kijkt niet om
de berg wordt voor het eerst door jou
betreden en beklonken, het pad uitgelegd -
want waren wij niet onderweg naar
die ene mysterieuze witte plek in het landschap?

[p. 48]

2. Nachtgezicht

Ik, reizigster
op een hoog ruig rustpunt beland
schrijlings op het scherpe zitvlak van een rots
in de kooi van mijn nachtelijk panorama -
één stap voorbij het willige daggezicht
nog één voet over de fijnbesneden rand
en daar ligt mijn grillig opgestapeld bouwwerk
hitsig rolrond pandemonium, duister vat vol furies
schrapend met roodgloeiende ijzers, bijtend
in eigen kont om hem, volgevreten, te stutten met
nog grotere happen, nog majestueuzere billen -

Ik hoor de paradijsvloek van mijn furies aan
stikkend in de kwade pit van mijn eigen cantate
die zich (furioso) niet als eenstemmig minnedicht
door roosvenster of galmgat
naar buiten laat persen, maar de binnenhitte opvoert
ach, geef me lucht in deze kathedrale kakofonie -
want was ik niet op reis
naar die ene mysterieuze plek
midden in mijn toornhoge lichtstad
naar het binnenste binnen lied, de liefdesbeet
waarin alle hitte zichzelf schoonbrandt?