De Tweede Ronde. Jaargang 26

[p. 36]

Drie gedichten
Cécile Evers

De tijd

veel blijft er eender smaken, zeg maar
als does en duif, als bok, als lam en schapen
zo vallen nog in mijn figurendoos
dezelfde stukken op hun plaats
ook haar fluweelboom draagt tot in
zijn toppen het foezelgrijs van vroeger

in mijn gedachtejacht klinkt uit de jukebox
weer de vogel die op zijn wijze vrij wil zijn
en om de hoek staat als een huis het nooit
meer te ontlopen chelsea hotel
als ik de strakke stem geloven mag,
de middeleeuwse mond, de funeraire tong

de onversneden blik is lang vervaagd
wat rest zijn de verschoten ogen van vandaag
het hijgend hert, het dampend land bestaat
niet meer, bossen zijn ondergronds gegaan
het laatste licht breekt door de grenslaag van
het glas, de wijn verweert, de melodie houdt aan

[p. 37]

Herfsttij

vandaag kruipt het bloed door de kieren van allerzielen,
glipt door de mazen van het net - de dag is zojuist begonnen
later zullen we zeker langer stilstaan bij de gestorvenen

vragen we eerst de voorbijganger met de paraplu hoe laat
het is, wat hij van het klimaat vindt, of hij de bui al zag
hangen en dit alles een storm in een glas water betekent

misschien maakt hij als de man in de krant foto's van de wind,
misschien antwoordt hij dat te veel tijd verloren is gegaan, het weer
is verslechterd of - anders - dat na regen zonneschijn komt

dan ineens herleven de donkere eeuwen, tast onze klok
in het duister, de polder is niet langer in beeld, de mus vindt
geen huis meer, het leven schijnt over nieuwe gebeden verdeeld,
zelfs het blauwe uur krijgt zijn portie

maar wie ook straks zijn tanden zet in ons vlees, vandaag
kruipt het naar broom zwemend bloed waar het niet gaan kan

[p. 38]

Van de herfst

van de herfst het melkwitte midden
de wolk als de hand van een man
voor de nog steeds hete mond van de zon
die laag staat en dicht bij het vlees

van de herfst het hoge grijsblauw,
grenzend aan gotische bogen,
zwemend naar trage gebeden,
naar het woord dat onder ons heeft gewoond

van de herfst het getemperde licht
dat zwaarte verleent aan de bramen
op de plattegrond van de dagen
dat het blad van de rozen verkleurt

van de herfst is met metaalzoute pennen
in ramen gegrift wat ik lees
leert het boek niet dat alles ijdelheid is,
het najagen van wind?